literarum causa visit, Medicinae in primis, quam deinde in tribus Academiis, Duaci nempe, Leidae et Franequerae docuit. Graeci sermonis quam peritus fuerit, apparet ex interpretatione Euripidis Medeae, Gnomarum Theognidis et aliorum. Ingenii poëtici specimen reliquit longam satis Elegiam de Nobilitate et Disciplina militari veterum Frisiorum ed. 1597, et repetitam a Grutero Tom. IV Del. pag. 372-379, addita longiore ejusdem altera, de Nobilitate, ejusque veris insignibus, p. 379. Ego carmen de militari disciplina non sine summa voluptate perlegi, cum ob sententiarum gravitatem et vim, libero Frisio dignam, tum ob versuum nativam quandam, et non fucatam simplicitatem. Tyrtaeum aliquem interdum mihi audire videbar. Hoc inprimis spectat Tiara, ut cives suos ad arma et bellum contra Hispanos hortetur, nec se inertes muris contineant, agricolas miserae caedi et agros vastitati relinquentes. Nos more nostro pauca ex egregio carmine delibabimus.

Arma, dicit

pag. 376, nobis non deërunt:

Uno namque licet multa parare bove.
Triginta abduci distentas ubere vaccas
Unius e stabulis vidimus agricolae.
Haec toti potuit collecta pecunia pago,

Ni virtus animo deforet, arma dare.

Ipsi porro pro salute nostra stemus, sine militum mercenariorum auxilio. Nam quales sunt isti auro empti adjutores?

Hac ratione duplex, mihi credite, quaeritur hostis,
Aut ipsis potius rebus habete fidem.

Quo scelere abstinuit se mercenarius hostis,
Quae stupra et quae non fecit adulteria?
-Adde etiam ereptam multis cum sanguine vitam,
Furtaque et exhaustas sumptibus adde domos.

An majorem Britannis curam rerum nostrarum fore creditis, quam nobis ipsis?

'Non erratis, erit Frisiorum cura Britannis, Cura, sed ut reliquum nil habeamus, erit. Si vos ergo malorum pigeat, viri estote :

Una malis medicina super Mavortia virtus.
Hanc solam duris poscite rebus opem.
Hanc colite et festis hanc exercete diebus
Post sacrum patriae relligionis opus.
Ficta gerat pubes abiegnis praelia contis,
Et falsis pugna certet imaginibus.

Denique suadet ut lex sanciatur, quae omnes cives

arma capere jubeat :

Pro patria ne quis discrimina Martis adire,
Et grave militiae ferre recuset onus.
Hanc instaurari res nostrae et tempora cogunt,
Hac sine libertas nulla neque ulla salus.

Quae de militari Frisiorum disciplina diximus, eadem dicta sint de vera nobilitate. Neque tamen facere possum quin adscribam verba, quibus suavissimus Tiara illud poëma finit :

Haec Frisius cecini Frisiis oracula, divûm
Instinctu, et patrii tactus amore soli.

Haec eadem et Batavis cecini pugnacibus olim,
Maxima pars vitae quos apud acta meae est.
Quamvis fida, fide tamen haec mea dicta carebunt,
Et Libyci rapient irrita verba noti.

Cur? quia quae moneo non sunt popularia, nec quae
Sperem principibus posse probare viris.

FRANCISCUS RAPHELENGIUS

ANTVERPIENSIS.

Floruit a. 1587.

Inter sui temporis poëtas numeratur, ait Sweertius, Ath. Belg. pag. 251. Scripsit poëmata varia et docta, sed sparsim, et Elogia in quinquaginta imagines doctorum virorum. Grut. Tom IV Del. pag. 1-2, bina dedit poëmatia, ut hoc in Macrobium Isaäci Pontani.

Macrobii falsum nomen jam pene vetustas
Fecerat et doctis invida barbaries.

At tu Macrobio nomen Pontane decusque
Restituis libris fretus et ingenio.
Fide: hic te rursus felix labor auspice Musa
Efficiet fama perpete Macrobium.

Fuit autem filius Francisci, illius qui in Academia Leidensi literas Hebraeas cognatasque Hebraeis docuit.

ANDREAS HOYUS

BRUGENSIS.

Floruit a. 1580.

Hoyus primum in Scholis, deinde in Academia Duacena docuit, literarum Graecarum et Eloquentiae Historiaeque professor regius. Vir fuit, judice Foppensio, Bibl. Tom. I pag. 53, ingenio ac judicio praestans, animo candidus, moribus tractabilis, versu, praesertim

Catulliano, amoenus. Scripsit Matthaeum et Machabaeum Tragoediam Ao. 1587, Elegias, et Ezechielem poëtica paraphrasi illustravit, et alia, unde Gruterus Tom. II Del. pag. 1139-1145, sua excerpsit. In praeludia Justi Richii poëtae, haec habet:

Labra caballino tibi largius ebria fonte,
Parnassi sacro somnia monte tua,
Musarum et Charitum et diae secreta Suadae
Usurpata tuis sedulo luminibus.

Foedera cum Phoebo, cum Pallade foedera: quidquid
Enthea solemni turba furore sonat.

Quae fontem cum monte sacro, cum Pallade Phoebum,
Cum Charisin Musas teque Suada sonant.

Sed ex his jam satis apparet Hoyum esse Deum minorum gentium.

JOANNES CARPENTEIUS

ATREBAS.

Floruit a. 1588.

Fuit hic in patria sua causarum patronus, et a fori negotiis quietem et recreationem in Musarum studio quaesivit. Sweertius, quivocat poetam felicem et insignem, refert eum scripsisse heroico carmine Paraphrasin in Jesaiam prophetam, Antv. 1588, Vitam S. Benedicti et Malchum Maroniadem, seu Monachum fugitivum ex Hieronymo. Quod postremum Carmen Grut. Tom. I Del. pag. 951-971, retulit. Ipse Malchus de se ita narrat, pag. 952:

Solus utrique haeres, spes et pia cura parenti,
Delitiumque fui: donec crescentibus annis,

Vix prima malas umbrantem pube rubentes,

Nec quid amor, quid hymen, quid erant connubia prorsus
Curantem, vinclo subigi voluere jugali.

Saepe pater dixit: debes mihi nate nepotes.
Saepe nurum, genitrix, debes mihi nate pudicam.
Horrebam ad tales, ut ad alta tonitrua, voces.
Jam dudum exosus dominae crudele maritae
Servitium et socii non mitia jurgia lecti.

Quum igitur parentes Malchum cogere vellent, fugit per loca avia, ac tandem post longos errores, pag. 952:

Prospicit obscuris parvam sub vallibus aedem,
Et circum muros humiles, et rara domorum
Tecta, levesque tubis erumpere in aëra fumos.
Accessi, fames urgebat, portaeque propinquo.
Forte senex illic consederat, otia nam tum
Sol medium scandens suadebat flammeus orbem,
Et globulos numerans filo pendente rotatos,
Nescio quid tacite secum per labra sonabat.

Senex illum invitat et hospitio fovet, volensque volentem in ordinem suum recipit. Ibi annos aliquot cum Monachis degit. Ecce autem memoria parentum et rei familiaris Malchum e solitudine ad homines et vitae civilis usum revocat. Carpenteius in discessu Malchi a pio patre imitatur discessum Aeneae a Didone, nimia interdum licentia. In itinere capitur a latronibus. Fit custos pecoris herilis, et ruri degit, pag. 958:

Ipse cibum mihi grex semper praebebat inemptum,
Caseolos pingues, et ovilli flumina lactis.
Sed magis umbrosum nactum nemus et loca sola,
Luce Deum, noctuque Deum implorare juvabat.
Saepe queri, interdum grates miscere, superque
Omnia, solemnes non intermittere Psalmos,
Quos memori quondam cantatos mente tenebam.