It may be observed, that in six of these eight verses, as well as in the verse now under consideration, the foot which we consider as licentious is the first foot of the verse. Elmsley's Review of Markland's Supplices, &c. -A distinction ought to be made between the Tragic and the Comic poets. When we have a proper opportunity, we will endeavour to demonstrate that Dawes's canon is not so strictly observed by the Comic poets as is commonly imagined. With regard to the Tragic poets, their practice may be conveniently described in the following canon : In Tragic iambics, the second syllable of a tribrach or of a dactyl ought not to be either a monosyllable, which is incapable of beginning a verse, or the last syllable of a word. Elmsley's Review of Markland's Supplices, &c. 8. Dorica dialectus in anapæstis. In anapæstis neque nunquam neque semper Dorica dialecto utuntur Tragici. Ubi igitur in communi forma MSS. consentiunt, communem formam retinui; ubi codex unus aut alter Dorismum habet, Dorismum restitui. Porson. ad Hec. 100. 9. De quantitate vocum ἀνία, ἀνὴρ. Nomen avia, vel ávín, plerumque penultimam producit, aliquando corripit, ut in quatuor exemplis a Ruhnkenio Epist. Crit. II. p. 276. adductis.-Verbum áviáw vel ává(w, apud Epicos poëtas secundam plerumque producit, ut et in Soph. Antig. 319. Verbum av apud Aristophanem penultimam ter corripit, semel producit Eq. 348. (349. Bekk.)-Semper, nisi fallor, secunda in aviapos ab Euripide et Aristophane corripitur, producitur a Sophocle Antig. 316. Sed ubique tertia syllaba longa est. Porson. ad Phoen. v. 1334. Nusquam avp priorem producit, nisi ubi ávépos in genitivo Cum vero ávépos Attici nusquam in senariis, trochaicis, vel anapasticis usurpent, priorem vocis avmp semper corripiant necesse est. Ibid. v. 1670. facit. 1 10. Ημιν, ἡμὶν. Solus e tragicis secundam in uiv et iuiv corripit Sophocles, monente Porsono Præfat. p. xxxvii. Id in integris fabulis bis et quadragies extra melica fecit. Septies autem necessario produxit ante vocalem; Ed. Tyr. 631, Œd. Col. 826, Trach. 1273, Aj. 689, El. 255. 454. 1381. Quæ omnia emendationis egere suspicari videtur Porsonus. Ego vero casu potius quam consilio factum puto, ut tam raro ancipitem vocalem necessario produceret Noster. Nam simile quid Euripidi accidisse video. Is, ut monuit Porsonus, posteriorem horum pronominum syllabam nusquam corripuit. Quod ad accentum correptæ formæ attinet, alii v et uv, alii nuiv et vulv scribendum arbitrantur. Hanc scripturam adhibuit Aldus in Ajace et Electræ versibus primis 357, dehinc vero ήμιν et ὗμιν usque ad finem libri. Ἡμὶν et ὑμὶν ubique editiones recentiores, quarum scripturam post Brunckium adoptavi. Elmsley Præf. ad dip. Tyrann. p. x. 11. Ιμέρῳ χρίσασ ̓, ἄφυκτον οἰστόν. oioTov est dissyllabon, ut semper apud Atticos. Porson, ad Med. v. 634. 12. De quantitate vocum ἀεὶ, λίαν, ἄγαν, πέραν. Recte hujus vocis (del) penultimam communem esse statuit Piersonus ad Morin. Porson. ad Hec. v. 1164. Nescio cur miretur quis, quod vocalem in dei communem esse statuerim, cum idem fiat i@uat, iarpos, Xíav, et aliis. Ibid. Præf. ad Hec. p. xv. Ultima Tou Xiar syllaba ab Atticis poetis semper producitur. Idem fieri in adverbiis ἄγαν, πέραν, εὐὰν, monuit Etymologus M. v. aryav. Monk ad Hippol. v. 264. 13. Θεὸς—μὴ οὐ—ἤ οὐ——Monosyllaba. Δεινὴ γὰρ ἡ θεὸς, ἀλλ ̓ ὅμως ἰάσιμος. Ocos est monosyllabon, quod in cæteris casibus sæpissime fit; in nominativo et accusativo singulari non raro. Veteres Attici hanc vocem libenter in sermone contraxisse videntur; nomina enim a θεός incipientia pronunciarunt Θουγενίδης, Θουκλῆς, Θουκυδίδης, Θουφάνης, Θούφραστος. Porson. ad Οrest. v. 393. "MH OY in Tragicis semper est monosyllabon," dixerat Marklandus ad Euripidis Supplices 248. et Iph. Aul. 959, “H OY, monosyllabice, ut sæpe et semper." "Fere," ait Brunckius ad Euripid. Orest. 598, "addere debuisset, quia contraria exempla reperiuntur, extra suspicionem et controversiam posita, ut est illud Ed. Tyr. 993, Η ῥητὸν, ἢ οὐ θεμιτὸν ἄλλον εἰδέναι ;” H Hæc ille, cum nihil certius, quam in exemplo isto unico, quod produxit aut producere potuit, legendum esse Η ῥητὸν, ἢ οὐχὶ θεμιτόν Atque hoc tandem ipsi Brunckio suboluit. editio Tragici; cujus in loco laudato recte Postea prodiit ejus ovx edidit, et in nota observat, "H OY, MH OY apud Atticos poetas semper sunt monosyllaba." Pors. Advers. p. 41. END OF PART III. |