Altera Versio.

Deciderat subter terras jam luna; remotâ
Fundebant lunâ clarius astra jubar;
Donec ab Aurora latebris præsaga diei
Pallida mortales fax redeuntis adit;
Suscitat et vigilem gratâ vice, sive jacenti
Dispulerint somnos gaudia, sive dolor.
Largior inde nitet, mutantur luce tenebræ ;
Emicat aurato mox super axe color.
Nec mora, jam colles summos sol contigit ingens,
Perque vices fundunt gutture carmen aves.
At simul obtutu Psyches panduntur ocelli,
Obstupet, et cubito fulta cubile videt.
Serta videt mirans quibus est circumdata nuper,
Nescia cur tantas lux ferat ista vices ;
Cur caput inter agros tollat, cur aureus ille
Jam desit, liquido sparsus odore, torus.
Tum venit in mentem quantos sit passa dolores;
Nec mora, de viridi membra levavit humo.
Corde fovet trepido spes immixtosque timores,
Nescio quid certe credit adesse novi.
Vertice jam recto circum vix ausa tueri
Prospicit; in pulcrâ gramina valle patent.
Tres aditus rupes præcludunt frontibus altis;
Quas rapida subter flumen oberrat aquâ.
Lympha micans vallem sinuosis flexibus ambit;
Flumine conclusum dixeris esse locum.

Arboribus passim locus est distinctus opacis ;

Da at apibus Hie apium tiliæ tegmen, et ulmus heri, o

Hic secura virens, jam digna bipennibus, ilex
Grande caput, ferro non minitante, levat.
Mala rubent illic, pirus hic, et Punica poma:
Scilicet hæc fructus non sine flore gravat.
His Auctumnus adhuc parcit; pictæque volucres
Carmina dant, aliis carmina muta locis:
Quali furva suos fundit dulcedine cantus,
Personat Eurotæ cum Philomela nemus.
Candidus at vallem sublimi limite claudit
Murus, et optantem cernere plura vetat.
Hunc super assurgunt speculæ, molesque tremenda
Ulterius
magnas quæ docet esse domos :
Quas inter speculas montes tolluntur in auras,
Nigra quibus gelidum temperat umbra jugum.
Vix sibi persuasit, dum stantem solis inaurat
Fax nova, felices jam periisse dies.

Non dolor hic habitare potest, magis arva videntur
Elysii, cœtus mox habitura deûm.

Spes animo natæ non jam dejecta dolore
Omnia desertam destituisse putat.

Se teneri sensim fudere per ora colores,
Sponte pudicitiæ signa dedere genæ :
Dum prius ignotos mens devia concipit ignes;
Tantus in absentis pectore pollet Amor.

ALFREDUS JOHANNES BEGBIE.

̓Ανδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος.

“ Οὐδὲν ̓Αλεξάνδρῳ μνημήϊον, οὐ τάφος, ἐστὶν,
̓Αλλὰ μέγιστα τάφου μνήματα Νῖνος ἔχει.
Ζῇ μὲν ̓Αλέξανδρος, παίδων σέβας, ἀνδράσι χάρμα,
Πᾶσι δ' ἀπὸ μνήμης Νῖνος ἔλωλε θανών.
Εἰκὸς τὸν μὲν ἔχειν τάφον οὐδένα, τὸν δὲ μέγιστον·
Οὐ τοῖς ζῶσι πρέπει, τοῖς δὲ θανοῦσι, τάφος.

ARTHURUS JOHANNES EVANS.

Invidia, ceu fulmine, summa vaporant.

ADDISON AND POPE.

Olim gratus eram tibi,

Vates arte rudis, carmina quamdiu

Fingebam, Attice, pessima.

Cur jam dente magis mordeor invido

Lauru si religo comas ?

Urbi quod placeo, displiceo tibi ?

Aut pejora magis probat,

Aut livore potest Atticus affici.

DOUGLAS EDVARDUS ANDERSON.

Labitur occulte, fallitique volubilis ætas.

"The Vision of Mirza."

Mirza datum molitur iter, sacrosque recessus

Solus adit vatis longævi, antroque propinquat.
Jamque virum ante aditus stantem calamosque tenentem
Conspicit; inde aures cælestia carmina mulcent.
Conticuit genua amplexus; quem denique vates
Attollens ab humo " Mitte," inquit, "mitte timores;"
"Non ignota tuo sub pectore, Mirza, volutas;

"Me sequere." Hæc fatus, pedibus petit ardua montis;
Nec mora, sed comitem sublimi in vertice ponit.
Ingens vallis erat subter, qua vastus opacis
Exortus tenebris æstus defluxit, et idem
In nebula rursus nigrantes condidit undas.
Obstupuit Mirza aspectu, fluviumque pererrat
Luminibus; talem tacito sese agmine volvit.
Ille autem: "Tibi cuncta, puer, tibi discere fas est,
"Quæ fieri ante pedes cernis, neque plura morabor.
"Labitur hic fluvius media in convalle doloris,
"Temporis æterni pars ipse volubilis æstus,

Quam sol principio, quam denique terminat, ortus "Scilicet emensam terrarum extremaque fata. "Hoc mare nunc iterum lustra caligine clausum,

Quæque vides memora." Comes illi talia cœpit; "En medio pontem tueor jam cingier æstu." Sic contra vates: "Humanum conspicis ævum "Instar pontis habens, sed cætera percipe porro." Mirza refert: "Centum ante oculos se tollit ad auras "Fornicibus, nec tota suo stat robore moles;

"Pars infracta labat." Quæ cernis mœnia," dixit, Relliquias vastoque vides ex ponte ruinam;

66

Nam cui nunc centum, surgebant mille columnæ "Olim, sed plures violento vortice torrens

66

Abripuit, truncæ superabant ultima moli."

Sic loquitur vates; simul undique Mirza catervas Aspicit ingentes in ponte, et utrimque sub ipsa Ora viæ nigro pendentia nubila nimbo.

Sæpe viatores oculos fugere ruentes

Desuper in fluctus; necnon, mirabile dictu,
Plurima sub pedibus defigi janua visa est.
Hic miser incauta si quis vestigia planta
Institit, in præceps lapsum vis vorticis atri
Improba confestim rapuit mersitque profundo.
Quæ quoniam insidiæ primi sub limine pontis
Innumeræ latuere, simul sese expedit ingens
Vis hominum e nebula, simul evanescere multi
Immemores fraudis; medio jam tenuior ibat
Turba, sed extremis solidi sub finibus arcus.
Paullatim agglomerare globos; tum rarius agmen
Fornicibus fractis incerto limite tendit,

Nec titubata diu vestigia sustinet: illinc
Ex aliis alii fessi cecidere vicissim.

Attonitus magis atque magis Panchaicus hæret,
Tot facies hominum tot sunt miracula rerum,
Tantam se pontis moles erexit ab unda.
Ora rigat lacrymis, quoties mala fata trahebant
Heu! inconsultos, hilaris queis floruit ætas,
Lætaque frons risit; quid non manus ecce! cadentum
Arripit? en alios, rerum cognoscere causas
Dum quærunt, superumque in cælum lumina vertunt,
Opprimit actutum cita mors: sed maxima bullas
Pars nitidas captat; pictæ jam jamque tenentes