lished only the first book of the Pentateuch. Strengthened and supported by an accession of exalted and distinguished friendship, which will ever form the pride of my life; I trust, with the blessing of God, soon to publish, in continuation, the Pentateuch, and as speedily after as the nature of the undertaking will permit, the remaining books.

The candid reader and the Hebrew scholar will duly appreciate the immensity of the task, which at the risk of my health I have undertaken, notwithstanding my limited resources. But my motives and my principles are, I presume to hope, worthy of the protection of my Country, and its established Church; and, under the guidance of Heaven, I look up to both. For the condescension and uniform patronage which I have received, I shall ever feel the most lively gratitude; I trust that it will still support me in the prosecution of my labors, will protect me from the insidious influence of calumny, and the more daring violence of malice, envy, and all uncharitableness.

*

*Having inserted the articles of Mr. Hailes, Mr. Leo, and several other communications, in opposition to Mr. Bellamy, we think it our duty to insert his defence of his work. However we may agree with the Quarterly Review in some of its statements, we must declare our belief, that Mr. B. is firmly persuaded of the great truths of Revelation, zealously attached to the orthodox principles of the Church of England, and that he is sincerely convinced that he is essentially supporting the cause of both in his new translation. That work is open to all the severity of criticism, of which he has received an ample share, particularly in the article to which he has now replied. Of his work we can only say, Valeat quantum valere potest. If one in a hundred passages of his version should be hereafter received, he will have conferred a signal service on Biblical criticism; if not, his work will soon be consigned, in vicum vendentem thus, et odores, Et piper, et quicquid chartis amicitur ineptis. We shall only add, that we shall readily admit any fair and temperate discussion on either side.-EDIT.

24

LOCI QUIDAM LUCIANI, EMENDATI
ATQUE EXPLANATI;

A JOANNE SEAGER, A.B.

BICKNOR. WALLICE IN COMITATU MONUMETHIE RECTORE.

Νο. ΧΙ.

DE PARASITO, p. 868. [370. c. ed. Salmur.] καὶ μὴν, ὦ φιλότης, οὐδεὶς ἀκήκοος Ομήρου, οὐδ' ἂν πάμπαν ἰδίωτης τύχῃ, ὅστις οὐκ ἐπίσταται παρ' αὐτῷ τοὺς ἀρίστους τῶν ἡρωῶν παρασίτους ὄντας.—Inserendum οὕτως.—οὐδεὶς ΟΥΤΩΣ ανήκοος Ὁμήρου-ὅστις οὐκ ἐπιστάται—κ. τ. λ.

DE PARASITO. p. 876. [377. D. ed. Salmur.] πρῶτον τοίνυν ἴδοι τις ἂν τὸν μὲν παράσιτον, ἀεὶ δόξης καταφρονοῦντα, καὶ οὐδὲν μέλον αὐτῷ, ὧν οἱ ἄνθρωποι οἴονται. περὶ ῥήτορας δὲ, καὶ φιλοσόφους εὕροι τις ἂν, οὐ τινὰς, ἀλλὰ πάντας, ὑπὸ τύφου, καὶ δόξης τριβέντας. καὶ οὐ δόξης μόνον, ἀλλὰ καὶ ὃ τούτου αἰσχίον ἐστιν, ὑπ' ἀργυρίου.— Forsitan ὧν οἱ ἄνθρωποι ΟΡΕΓΟΝΤΑΙ. Ita τὸ “ δόξης καταφρονοῦντα” ex adverso staret τῷ “ ὑπὸ τύφου καὶ δόξης τριβέντας :” et τὸ « οὐδὲν μέλον αὐτῷ ὧν οἱ ἄνθρωποι ὀρέγονται.” τῷ “ ὑπ ̓ ἀργυρίου τριβέντας.”

66

DE PARASITO. p. 878. [380. B. Ed. Salmur.] καὶ τὰς θύρας δὲ μάλα ἐῤῥωμένως ἀποκλείοντας, μή τις ἄρα νύκτωρ ἐπιβουλεύσειεν αὐτοῖς δεδιότας. ὁ δὲ, τὴν θύραν τοῦ δωματίου προστίθησιν· εἰκῆ καὶ τοῦτο, ὡς μὴ ὑπὸ ἀνέμου ἀνοιχθείη.—Interpungendum videtur, ὁ δὲ (παράσιτος) τὴν θύραν τοῦ δωματίου προστίθησιν εἰκῆ· καὶ τοῦτο ὡς μὴ ὑπ' ἀνέμου ανοιχθείη. Idque non præ timore, sed tantummodo ne ventus aperiat.

DE PARASITO. p. 881. [382. E. ed. Salmur.] καὶ μὴν ὁ μὲν πλούσιος, κοσμεῖται ὑπ ̓ αὐτοῦ· (τοῦ παρασίτου scilt.) τὸν δὲ παράσιτον πλούσιος οὐδέποτε κοσμεῖ. ἄλλως τε, οὐδὲ ὄνειδος αὐτῷ ἐστιν, ὡς σὺ φῂς, τὸ παρασι τεῖν ἐκείνῳ δηλονότι, ὡς κρείττονι χείρονα. ὅπως γε μὴν τῷ πλουσίῳ τοῦ το λυσιτελές ἐστι, τὸ τρέφειν τὸν παράσιτον, ᾧ γε μετὰ τὸ κοσμεῖσθαι ὑπ' αὐτοῦ, καὶ ἀσφάλεια πολλὴ ἐκ τῆς τούτου δορυφόριας ὑπάρχει.—Emendandum videtur; ΟΜΩΣ γε μὴν τῷ πλουσίῳ τοῦτο λυσιτελές εστί κ. τ. λ.

DE PARASITO. p. 882. [384. D. ed. Salmur.] φέρε δὴ πάλιν ἀπόκριναί μοι, πότερόν σοι δοκεῖ διαφέρειν, καὶ προκειμένων ἀμφοῖν, πότερον ἂν αὐτὸς ἕλοιο, ἆρά γε τὸ πλεῖν, ἢ τὸ παραπλεῖν; Τυ. τὸ παραπλεῖν ἔγωγε. Πα. τί δὲ, τὸ τρέχειν, ἢ τὸ παρατρέχειν ; Τυ. τὸ παρατρέχειν. Πα. τί δὲ, τὸ ἱππεύειν, ἢ τὸ παριππεύειν; Τυ. τὸ παριππεύειν. Πα. τί δὲ, τὸ ἀκοντίζειν, ἢ τὸ παρακοντίζειν. Τν. τὸ παρακοντίζειν. Πα. οὐκοῦν ὁμοίως ἐθέλοιο καὶ τοῦ ἐσθίειν μᾶλλον τὸ παρασιτεῖν. Τυ. ὁμολογεῖν ἀνάγκη.—Forte οὐκοῦν ὁμοίως ̓ΑΝΘΕΛΟΙ ΑΝ καὶ τοῦ ἐσθίειν μᾶλ λον τὸ παρασιτεῖν. vestigia in quibusdam edd. quæ exhibent ἂν ἐθέλοις.

DE GYMNASIIS. p. 895. [396. Ε. ed. Salmur.] ἡ δὲ ὥρα τοῦ ἔτους,

ὅτιπερ τὸ πυρωδέστατόν ἐστι τοῦ ἀστέρος, ὃν ὑμεῖς κύνα φατέ, πάντα καταφλέγοντος, καὶ τὸν ἀέρα ξηρὸν, καὶ διακαῆ τιθέντος. « An ὅτεπερ ? Pellet. " Ego Pelleti conjecturam recipiendam arbitror.” Reitzius. Minime recipiendam puto. ὅ, τί περ λιχνείας καὶ ἀπληστίας ὄφελος. Lucian. Timon. p. 171. formula non admodum dissimili; ubi jam observavi, Græcos de omnibus, quæcunque in suo genere excellant, sive bona sint, sive mala, istam loquendi formulam usurpare; et sic ἡ δὲ ὥρα τοῦ ἔτους, ὅ, τι περ πυρωδέστατόν ἐστι τοῦ ἀστέρος.—est, Anni vero tempus ardor est ipse ferventissimus illius sideris, &c.

DE GYMNASIIS. p. 911. [414. B. ed. Salmur.] raur' éoriv, ☎ ’Aváχαρσι, ἃ τοὺς νέους ἡμεῖς ἀσκοῦμεν, οἰόμενοι φύλακας ἡμῖν τῆς πόλεως ἀγαθοὺς γενέσθαι, καὶ ἐν ἐλευθερίᾳ βιώσεσθαι δι' αὐτοὺς, κρατοῦντες μὲν τῶν δυσμενῶν, εἰ ἐπίοιεν.—Forte οιόμενοι φύλακας ἡμῖν τῆς πόλεως ἀγαθοὺς ΓΕΝΗΣΕΣΘΑΙ.

DE LUCTU. p. 925. [429. E. ed. Salmur.] ἔνθα δὴ τί τῶν κακῶν οὐ πάσχουσι, στρεβλούμενοί τε, καὶ καιόμενοι, καὶ ὑπὸ γυπῶν ἐσθιόμενοι, καὶ τροχῷ συμφερόμενοι, καὶ λίθους ἀνακυλίοντες. Libenter legerem, καὶ τροχῷ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΙ.

DE LUCTU. p. 926. [430. D. ed. Salmur.] ἔπειδάν τις ἀποθάνῃ τῶν οἰκείων, πρῶτα μὲν φέροντες ὀβολὸν, ἐς τὸ στόμα κατέθηκαν αὐτῷ, μισθὸν τῷ πορθμεῖ τῆς ναυτιλίας γενησόμενον. οὐ πρότερον ἐξετάσαντες ὁποῖον τὸ νόμισμα νομίζεται, καὶ εἰ διαχωρεῖ παρὰ τοῖς κάτω, καὶ εἰ δύναται παρ' ἐκείνοις ἀττικὸς, ἢ μακεδονικὸς, ἢ αἰγιναῖος ὀβολὸς, οὐδ ̓ ὅτι πολὺ κάλλιον ἦν μὴ ἔχειν τὰ πορθμία καταβαλεῖν. Ejecto εἰ τῷ δευτέρω), legendum existimo, καὶ εἰ διαχωρεῖ παρὰ τοῖς κάτω, καὶ δύναται παρ' ἐκεί νοις, ἀττικὸς, ἢ μακεδονικὸς, ἢ αἰγιναῖος ὀβολύς.

DE LUCTU. p. 928. [432. E. ed. Salmur.] ὁδ ̓ οὖν πρεσβύτης ὁ πενθῶν, οἱτωσὶ πάντα ταῦτα, ὁπόσα εἴρηκε, καὶ ἔτι τούτων πλείονα, οὔτε τοῦ παιδὸς εἵνεκα τραγωδεῖν ἔοικεν, οἶδε γὰρ οὐκ ἀκουσόμενον, οὐδ' ἂν μεῖζον ἐμβοήση τοῦ στέντορος.-Mallem πόσα ΕΙΡΗΚΑ.

DE LUCTU. p. 930. [434. E. ed. Salmur.] ἂν ταῦτα λέγῃς, ὦ πάτερ, οὐκ οἴει πολὺ ἀληθέστερα, καὶ γελοιότερα εκείνων ἐρεῖν; Scriben dum haud dubie, οὐκ οἴει πολὺ ἀληθέστερα, ΕΙ καὶ γελοιότερα, ἐκείνων ἐρεῖν ; etiamsi magis ridicula.

RHETORUM PRECEPTOR. p. 28. [461. B. ed. Salmur.] ἐγὼ δὲ, ἀγεννὴς γὰρ, καὶ δειλός εἰμι, ἐκστήσομαι ὑμῖν τῆς ὁδοῦ, καὶ παύσομαι τῇ ῥητορικῇ ἐπιπολάζων, ἀσύμβολος ὢν πρὸς αὐτὴν τὰ ὑμέτερα. Nemo intellexit ἀσύμβολος. male Gesnerus retinuit ἀσύμβουλος, quod olim legebatur. ἀσύμβολος ὢν πρὸς αὐτὴν τὰ ὑμέτερα est Quatenus in eam non talia, qualia vos, confero. Sarcasmus: alludit enim ad illa [p. 457, 458, ed. Salmur.] καὶ τὸ δεῖνα δὲ μὴ αἰδέσθῃς, κἂν πρὸς ἀνδρῶν ἐπὶ τῷ ἑτέρῳ ἐρᾶσθαι δοκοίης. καὶ ταῦτα, γενειήτης, ἢ καὶ νὴ Δία φαλακρὸς ἤδη ὤν. ἀλλ ̓ ἔστωσαν οἱ καὶ ἐπὶ τούτῳ συνόντες. ἢν δὲ μὴ ὦσιν, οἱ οἰκέται ἱκανοί· πολλὰ γὰρ καὶ ἐκ τοῦ τοιούτου πρὸς τὴν ῥητορικὴν χρήσ σιμα παραγίγνεται, πλείων ἡ ἀναισχυντία, καὶ θράσος. ὁρᾷς ὡς λαλίστεροι αἱ γυναῖκες, καὶ λοιδοροῦνται περισσῶς, καὶ ὑπὲρ τοὺς ἄνδρας ; εἰ δὴ τὰ ὅμοια πάσχεις, διοίσεις τῶν ἄλλων. καὶ μὴν καὶ πιττοῦσθαι χρὴ μάλιστα μὲν τὰ πάντα. εἰ δὲ μὴ, πάντως ἐκεῖνα, καὶ αὐτὸ δέ σοι τὸ στόμα, πρὸς

ἅπαντα ἡδέως κεχηνέτω, καὶ ἡ γλῶττα ὑπηρετείτω καὶ πρὸς τοὺς λόγους, καὶ πρὸς τὰ ἄλλα, ὁπόσα ἂν δύνηται. δύναται δὲ οὐ σολοικίζειν μόνον, οὐδὲ βαρβαρίζειν, οὐδὲ ληρεῖν, ἢ ἐπιορκεῖν, ἢ λοιδορεῖσθαι, ἢ διαβάλειν, καὶ ψεύδεσθαι· ἀλλὰ καὶ νύκτωρ τι ἄλλο ὑποτέλειν. Utitur Lucianus τῷ ἀσύμβολος in Dialog. Meretr. p. 311. [Joessa, Pythias, et Lysias.] Θρύπτη, ὦ Λυσία, πρὸς ἐμέ; καὶ καλῶς, ὅτι μήτε ἀργύριον πώποτε ᾔτησά σε μήτ' ἀπεκλείσα ἐλθόντα, ἔνδον ἕτερος, εἰποῦσα, μήτε παραλογισάμενον τὸν πατέρα, ἢ ὑφελόμενον τῆς μητρός, ἠνάγκασα ἐμοί τι κομίσαι, ὁποῖα αἱ ἄλλαι ποιοῦσιν, ἀλλ ̓ εὐθῦς ἐξ ἀρχῆς ἄμισθον, ἀξύμε βολον, εἰσεδεξάμην. p. 739. Ed. Salmur. ἔφη γὰρ τοῦ ἀνθρώπου τὰ μέλη πάντα πρὸς τὴν γαστέρα στασιάσαι, καὶ κατηγορεῖν αὐτῆς, ὡς μόνης ἀργοῦ καὶ ἀ συμβόλου καθεζομένης ἐν τῷ σώματι, Plutar. in Coriolan. p. 393. Ed. H. Steph. αὐτὸς οὐκ ἠξίωσεν ἀποδρὰς, οὐδὲ ἀσύμβολος, οὐδὲ χρήξων βοηθείας, ἀλλὰ ὑπάρξας τινὸς χάριτος, ἐνδόξως καὶ μετὰ δυνά μεως ἐλθεῖν πρὸς αὐτόν. Plutar. in Pompeio. p. 1135. Ed. H. Steph.

PHILOPSEUDES. p. 59. [495. Α. ed. Salmur.] νὴ Δι', ἦν δ' ἐγὼ, μάλα θαυμαστὸν ἄνδρα, τὸν ̓Αβδηρόθεν ἐκεῖνον Δημόκριτον, ὃς οὕτως ἄρα ἐπέπειστο μηδὲν οἷόν τε εἶναι συστῆναι τοιοῦτον, ὥς γε ἐπειδὴ καθείρξας ἑαυτὸν ἐς μνῆμα ἔξω πυλῶν, ἐνταῦθα διετέλει γράφων, καὶ συντάττων καὶ νύκτωρ καὶ μεθ' ἡμέραν - Legendum videtur, ΚΑΘΕΙΡΞΕΝ ἑαυτόν.

BACCHUS. p. 79. [514. B. ed. Salmur.] καὶ τέλος κατακράτος ἑαλώκεσαν, (Indi scilicet) καὶ αἰχμάλωτοι ἀπήγοντο ὑπὸ τῶν τέως καταγελωμένων (a Baccho et temulento exercitu ejus) ἔργῳ μαθόντες ὡς οὐκ ἐχρῆν ἀπὸ τῆς πρώτης ἀκοῆς καταφρονεῖν ξένων στρατοπέδων. ἀλλὰ τί πρὸς τὸν Διόνυσον οὗτος ὁ Διόνυσος, εἴποι τις ἅν. ὅτι μοι δοκοῦσι, (καὶ πρὸς χαρίτων μή με κορυβαντιᾷν, ἢ τελέως μεθύειν ὑπολάβητε, εἰ τἀμὰ εἰκάζω τοῖς θεοῖς) ὅμοιόν τι πάσχειν οἱ πολλοὶ πρὸς τοὺς καινοὺς τῶν λόγων τοῖς Ἰνδοῖς ἐκείνοις, οἷον καὶ πρὸς τοὺς ἐμούς. οἰόμενοι γὰρ σατυρικὰ, καὶ γελοῖά τινα, καὶ κομιδῇ κωμικὰ παρ' ἡμῶν ἀκούεσθαι, τοιαῦτα πεπιστεύκασιν, οὐκ οἶδ' ὅτι δόξαν αὐτοῖς ὑπὲρ ἐμοῦ.—Ista οὐκ οἶδ' ὅ, τι δόξαν αὐτοῖς signis parentheseos, ut mihi videtur, includenda sunt: οἰόμενοι γὰρ σατυρικά, καὶ γελοῖά τινα, καὶ κομιδῇ κωμικὰ παρ' ἡμῶν ἀκούεσθαι, τοιαῦτα πεπιστεύκασιν (οὐκ οἶδ' ὅ, τι δόξαν αὐτοῖς ὑπὲρ ἐμοῦ.

HERCULES GALL. p. 83. [519. C. ed. Salmur.] où yàp exwv å Ζωγράφος ὅθεν ἐξάψει ταῖς σειραῖς τὰς τῶν δεσμῶν ἀρχὰς, ἅτε τῆς δεξιᾶς μὲν ἤδη τὸ ῥόπαλον, τῆς λαιᾶς δὲ τὸ τόξον ἐχούσης, τρυπήσας τοῦ θεοῦ τὴν γλῶτταν ἄκραν, ἐξ ἐκείνης ἑλκομένους αὐτοὺς ἐποίησε, καὶ ἐπέστραπ ταί γε εἰς τοὺς ἀγομένους μειδιῶν.—Pro ταῖς σειραῖς legere velim ταῖν χεροῖν.

DE ELECTRO. p. 90. [526. Ε. ed. Salmur.] ἄλλοις μὲν γὰρ οὐκ ὀλί γοις ἐντύχοις ἂν Ηριδανοῖς τισι, καὶ οἷς οὐκ ἤλεκτρον, ἀλλὰ χρυσὸς αὐτὸς ἀποστάζει τῶν λογῶν, πολὺ τῶν κύκνων τῶν ποιητικῶν λιγυροτέροις. Leve mendum, λιγυροτέροις pro λιγυρωτέροις.

ADVERSUS INDOCTUM. p. 107. [544. B. ed. Salmur.] ἧκεν οὖν (malus citharœdus scilicet) εἰς τοὺς Δελφοὺς, τά τε ἄλλα λαμπρὸς, καὶ δὴ καὶ ἐσθῆτα χρυσόπαστον ποιησάμενος, καὶ στέφανον δάφνης χρυσῆς

κάλλιστον, ὡς ἀντὶ καρποῦ τῆς δάφνης, σμαράγδους εἶναι ἰσομεγέθεις τῷ καρπῷ.- Malim ἐσθῆτα χρυσόπαστον ΠΟΡΙΣΑΜΕΝΟΣ.

ADVERSUS INDOCTUM. p. 119. [555. A. ed. Salmur.] εἰπὲ γοῦν μαι καὶ τόδε, εἰ Βάσσος ὁ ὑμέτερος ἐκεῖνος σοφιστὴς, καὶ Βάταλος ὁ αὐ λητὴς, ἢ ὁ κίναιδος Ημιθέων ὁ συβαρίτης, ὃς τοὺς θαυμαστοὺς ὑμῖν νόμους συνέγραψεν, ὡς χρὴ μαίνεσθαι, καὶ παρατίλλεσθαι, καὶ πάσχειν, καὶ ποιεῖν ἐκεῖνα, εἰ τούτων τις νυνὶ λεοντῆν περιβαλλόμενος, καὶ ῥόπαλον ἔχων βαδίζοι, τί οἴει φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσιν ;—Lucianum scripsisse credo ὡς χρὴ ΛΕΑΙΝΕΣΘΑΙ, καὶ παρατίλλεσθαι, καὶ πάσχειν, καὶ ποῖειν ἐκεῖνα. -Infra in Cynico. p. 972. B. ed. Salmur. τοὺς δὲ νῦν, οὐ ζηλῶ τῆς θαυμαστῆς ταύτης εὐδαιμονίας, ἣν ἔχουσι, καὶ περὶ τραπέζας, καὶ ἐσθῆτας, καὶ λεαίνοντες, καὶ ψιλούμενοι πᾶν τοῦ σώματος μέρος, καὶ μὴ δὲ τῶν ἀποῤῥήτων οὐδὲν ᾗ πέφυκεν ἔχειν ἐῶντες.

ADVERSUS INDOCT. p. 120. [556. C. ed. Salmur.] δέον ἔτι νῦν σωφρονήσαντα ἀποδόσθαι μέν τινι τῶν πεπαιδευμένων τὰ βιβλία ταῦτα, καὶ σὺν αὐτοῖς, τὴν νεόκτιστον ταύτην οἰκίαν. ἀποδοῦναι δὲ τοῖς ἀνδραποδοκαπή λοις, μέρος γοῦν ἀπὸ πολλῶν τῶν ὀφειλομένων, καὶ γὰρ κἀκεῖνα περὶ δύο ταῦτα δεῖνως ἐσπούδασας, βιβλίων τε τῶν πολυτελῶν κτῆσιν, καὶ μειρα κίων τῶν ἐξώρων, καὶ ἤδη καρτερῶν, ὠνήν.--Aliquid hic esse vitii sensit Solanus. Reitzii nota nemini, credo, satisfacere possit. Supplendum fors ξυνάγεις, καί.—καὶ γὰρ κἀκεῖνα (ἀνδράποδα) ΞΥΝΑΓΕΙΣ ΚΑΙ περὶ δύο ταῦτα δεινῶς ἐσπούδασας, βιβλίων τε τῶν πολυτελῶν κτῆσιν, καὶ μειρακίων τῶν ἐξώρων, καὶ ἤδη καρτερῶν, ὠνήν.

ADVERSUS INDOCT. p. 120. [556. E. ed. Salmur.] Pergit Lucianus : καὶ τὸ πρᾶγμά σοι πάνυ σπουδάζεται καὶ θηρεύεται. ἀδύνατον δὲ πένητα ὄντα πρὸς ἄμφω διαρκεῖν. σκόπει τοίνυν ὡς ἱερὸν χρῆμα συμβουλή. ἀξιῶ γάρ σε ἀφέμενον τῶν μηδὲν προσηκόντων, τὴν ἑτέραν νόσον θεραπεύειν, καὶ τοὺς ὑπηρέτας ἐκείνους ὠνῇ δ' ὅμως, μὴ, ἐπιλειπόντων σε τῶν οἴκοθεν. μεταστέλλοιό τινας τῶν ἐλευθέρων, οἷς οὐδ ̓ ἀκίνδυνον ἀπελθοῦσιν, ἣν μὴ λάβωσιν, ἅπαντα ἐξαγορεῦσαι τὰ πραχθέντα ὑμῖν μετὰ τὸν πότον. οἷα καὶ πρώην αἴσχιστα περὶ σοῦ διηγεῖτο ἐξελθὼν ὁ πόρνος, ἔτι καὶ δείγο ματα ἐπιδεικνύς.—Hujusce loci sensum prava interpunctio adhuc obscuravit. Gesnerus itaque conjecit, καὶ ὑπηρέτας ἐκείνους ὠνεῖσθαι ὅπως μὴ, ἐπιλειπόντων σε τῶν οἴκοθεν, μεταστέλλοιό τινας τῶν ἐλευθέρων, οἷς οὖν ἀκίνδυνον ἀπελθοῦσιν, &c. Sine causa, me judice: namque τῷ οὐδ ̓, quod in editione Flor. non apparet, ejecto, ad hunc modum distinguendum puto : ἀξιῶ γάρ σε, ἀφέμενον τῶν μηδὲν προσηκόντων, τὴν ἑτέραν νόσον θεραπεύειν, καὶ τοὺς ὑπηρέτας ἐκείνους. plena dis tinctione post ἐκείνους posita, subaud. θεραπεύειν scilicet) ὠνῇ δ' ὅμως, ( Nihilominus servos emere pergis, et utrumque sumtuosum morbum sive insaniam alere.) μὴ, ἐπιλειπόντων σε τῶν οἴκοθεν, μεταστέλ λοιό τινας τῶν ἐλευθέρων, οἷς ἀκίνδυνον ἀπελθοῦσιν, ἢν μὴ λάβωσιν, ἅπαντα ἐξαγορεῦσαι τὰ πραχθέντα ὑμῖν μετὰ τὸν πότον.

ADVERSUS INDOCT. p. 122. [558. C. ed. Salmur.] τοῦτο γοῦν καὶ μάλιστα θαυμάσειεν ἄν τις, τίνα ἀπὸ ψυχῆς ἔχων, ἅπτει τῶν βιβλίων ὁποίαις αὐτὰ χερσὶν ἀνελίττεις. πότε δὲ ἀναγινώσκεις. Gesnerus legit, τίνα πότε ψυχὴν ἔχων.—Forsitan τίνα (num. plur.) ΕΠΙ ψυχῆς ἔχων, ἅπτει τῶν βιβλίων. quod minus distat.