Page images
PDF
EPUB

I shall now close this article with observing, that the reading of Tvîd in the fifth line of the first fragment seems confirmed by the formation of the Latin datives 'cui' and 'huic.' Read rud', or what you like, it must be the dative used adverbially. But, as the Latin is closely akin to the Æolic dialect of the Greek, it seems reasonable to think that ruid' is formed after the manner of the above-mentioned datives.

1813.

N. A.

ON THE QUANTITY OF vy IN COMIC VERSE.

TO THE EDITOR of the Classical Journal.

THE author of some notes on the Electra of Sophocles lately published, has expressed it as his belief, that the quantity of the enclitic is, in comedy, always long. Instances, indeed, in support of this opinion, he has given us none: and, unless we are very much mistaken, he will find some difficulty in producing one, in Aristophanes at least. This hasty assertion (an assertion, by the way, which ought never to have been made without actual proof) we conceive to have been occasioned by this circumstance: viz. that nearly in every place where the word is found to occur, it is made long by position, or is so circumstanced that the quantity may be either long or short. This will instantly appear on referring to the following passages: Plut. 413. 414. 766. 789. Ran. 494. 502. 519. 1378: Equit. 105. 113. 1384. Acharn. 833. 1019. Pax, 670. 706. 851. 871. 937. 1056. 1207. Neither is it to be passed over in silence that, in nearly all these instances, the word is followed by a Vowel.

In the Equit. 1218. we have the line,

ὁρᾷς νῦν ; οἴμοι τῶν ἀγαθῶν ὅσων πλέα.

The difficulty, it is true, might be got over by reading www.Sed hoc est quidlibet fingere ex quolibet. Those who think of escaping in this way are referred to the Scholiast on Plut. 414. to Hemsterhuis on the same Play, 766. 788. 965. and, more particularly, 976. and to H. Stephens' Greek Thesaurus, Vol. ii. p. 1680.

1813.

S. S. I.

SHORT SYLLABLES.

TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL.

MISCE stultitiam consiliis brevem—was a maxim in repute with the bard of Venusium, and continues to be so still with all men of sense. In compliance with this rule, Mr. Editor, I will thank you to insert the following lines in your Journal, for the use of such of your readers as are wont "to smudge at merry teales."

I remain, very faithfully, your's and your Journal's,
Aut hic aut nusquam.

Animula vagula misera loca subige fugâ.
Quid aliud aveo? lacryma pia vocat.
Periit & abiit animus: ut is obeat ibi
Latet ubi lapide gelida mea Rosa.

J. C. Scalig.

Διόγενες, ἄγε, λέγε τίς ἔλαβέ σε μόρος ;

Ἐς "Αϊδος ἔλαβε με κυνὸς ἄγριον οδάξ.

Vid. Diog. Laert. in vita Diog. Cyn.

Considering each Epigram as one line, in the first there is a suc cession of 31 short syllables, in the second of 29. Euripides, however, has outstripped them both. See his Orestes, line 162. "Adixos ἄδικα τότ' ἄρ ̓ ἔλακεν ἔλακεν ἀπόφονον, ὅτ' ἐπὶ τρίποδι Θέμιδος ἄρ ̓ ἐδίκασε φόνον ὁ -Here are 35 short syllables.

Scaliger, of course, had in his eye the Emperor Adrian's address to his departing spirit, which I shall transcribe, together with a Greek version of it by Charles Stephens. See Spartian. c. xxv. It must excite some interest, as it is ascertained that it suggested Pope's Dying Christian to his soul.

Animula vagula, blandula,
Hospes comesque corporis;
Quæ nunc abibis in loca,
Pallidula, rigida, nudula,
Nec, ut soles, dabis jocos.
Εράσμιον ψυχάριον,

Ξένη χαταῖρα σώματος·
Ποῖ νῦν τάλαιν' ἐλεύσεαι,

Αμενής, γοερά τε καὶ σκιὰ,

Οὐδ ̓ οἷα πάρος τρυφήσεαι;

I shall not comment on the accuracy of the Greck.

TWO ORATIONS

Spoken at OXFORD in the 17th Century.

We present our readers with two specimens of the Oratory and

Latinity of those times. They will see the difference between the style of a Public Orator in the 17th and in the 19th century. The subjects, however, are interesting, and the sentiments creditable,

Oratio habita in Domo Convocationis OxoN. Maii 29. 1620, cum sereniss. Rex JACOBUS Opera sua Academia Dono dederit,

IN re tam Augusta, tam Basilica, quorsum (Academici) more solito angustis hisce parietum carceribus vestrum compingitis Oratorem? Regum dicta et facta omnium oculos aurésque traherent, quia fructum sunt perditura, si solitudini ostendantur. Non itaque inter privatos parietes, sed in toto terrarum orbe quærendus suggesti locus; Nam quicquid usquam hominum est, meum Auditorium est: Ita sui diffusivus serenissimus JACOBUS, ut beneficium, quod vestræ solummodò mandavit custodiæ, vestri solummodò non faceret Juris : Mansueta illius Sublimitas et Gratiis stipata Severitas excludunt neminem, nisi ἄμουσον. At hic refugit animus, et reformidat eloqui, quæ subitò, et penè improviso cogitavi. Onerosa profectò mihi est, et insolitum incutit timorem Nominis tanti, vel potiùs Numinis Majestas: Non enim vox Hominem sonat; aut si hominem, certè Hominem supra hominem positum, Quòd difficilior mihi perorandi locus, cùm ita laudem, ut pertimescam, ita approbem, ut ingenii culpâ laudes deteram. Quid quæso est in hoc Theatro Universitatis Rerum, quod Regia illius Excellentia, haud dicam non attigerit, aut degustârit, sed penetrârit, et excusserit? Si quæratis specimen, Aureum illud Magnificentiæ suæ munus contemplamini, in quo voces sententiæ sunt, verba oracula, ut mihi tam pulchrè videatur scribere, quàm regere. O Regem; Seculi, non Ornamentum dicam, sed Miraculum, à quo Solo tantum expectare beneficium æternitas Ingeniorum potuit! Paucis hoc concessum Regibus minimè otiari, cum maximè possint otiari; avarissimè servare tempus, nihilque per incuriam pati excidere. Optimè de patria, et humano genere meretur Justinianus Cæsar, quòd cives formaturus, indigestam Juris Civilis molem Authoritate suâ, sed vicariis subsidiis redegit in Epitomen. Quantò rectiùs Monarcha JACOBUS, cujus Ipsius erudita pietas Historica, Politica, Theologica deprompsit, ut Viros, Cives, verèque Christianos, reddat. De Deo cum Theologo disserit; cum Jurisconsulto inextricabiles nodos, legumque ænigmata affabrè explicat, et laboranti Astrææ succurrit, Cum Politico reipublicæ morbos, et remedia loquitur, et (ut verbo perstringam omnia) hoc profecto agit, quod singuli. Sed quoties Sacrarum Literarum limina speciali quodam Jure subiit, in Rege Ambrosium, aut Augustinum, aut sanè Antistitem aliquem crederes

loquutum, adeò dextrè divinæ Paginæ sensum exposuit. Sic plus literaria illius quies prosit hominibus, quàm aliorum sudor, et irrequietus labor. O fœlicem Academiam, quæ tam regali deposito superbire gestit! Desinite tandem fugitiva aliorum Inventa, subtiles, et inanes Metaphysices Abstractiones curiosiùs venari. Istiusmodi enim literæ ad virtutem doctoribus parùm profuerunt: Postulare videtur vestri Judicii maturitas, ingenii acumen, animi robur, ut non tam Scholæ studeatis, quàm Reipublicæ. Volvenda et revolvenda sunt.

Nocturna versanda manu, versanda diurná, haud Varronis alicujus, 'sed Regis Toupaleorárov Opera, quæ vos peregrinantes, et veluti in Patria hospites domum perducent, ut unde, qui, et ubi sitis, exploratum habeatis. Hic docetur Ars omnium pulcherrima, Imperare scilicet et Parere. Hic discatis frigere sine usu disputationes, nisi in mediam proferatis lucem, quæ in hâc umbratili Exercitatione disseruntur. Cùm igitur digni tanto honore, tantaque reperti sitis fœlicitate, ut initium et finis studiorum à Voce Imperatoria procedant, conatus vestros pulcherrima spes foveat, posse etiam et vos (si Solis et Apollinis vestri ductum sequamini) ad honores, et dignitates designari. Academia distinguitur Scholis, clarescit Collegiis, floret disciplinis, at ut ab Authore, ita ab hoc opere Nomen tuetur.

Bibliotheca non erit literarum Ædificium, sed Miraculum, quia hunc Orbis totius Thesaurum continebit. Ipsi veterum libri gloriâ spoliati, senio, et vetustate squalidi, novo hoc Radio protinus resplendescent. Quocirca circumferte hanc famæ vestræ Facem, ut diffusiori luceat radio. Cujus enim industriam non exacuat tam luculentum Favoris auxilium? Quisquamne erit, qui ætatem inerti solvet otio, cum Principis labores et studia quotidie in oculis, et manibus versentur? Quisquamne erit, qui ingenium situ et sordibus obsolescere patietur, cùm cogitârit Principi, sive in Curiâ, sive in Senatu, unum utrobique negotium Legere, et Scribere? Estuat hic Oratio, et læto, liberóque motu ardet evagari; sed reprimam stili pertinaciam, ne in alienam videar involare messem; quod tamen minimè timendum est Laudatori tanti Regis; Nam cùm omnia effundant omnes, semper novus veniat Laudator Ejus, tantam facultatem, et copiam suppeditat dictorum, factorúmque Amplitudo. Quid superest (Academici, usque ad invidiam fœlicissimi) nisi ut Cæleste hoc Ancile Bodleiano Mnemosynes Fano consecretis ?

Dividite muros, et mania pandite circum
Sacra canant rates.-

Sic
nos, Fœlix Palladium sacratá sistimus Arce.
Oratio habita in Domo Convocationis Oxon.
cùm Sereniss. R. Jac. Opera sua Acad. dono
CHARDO GARDINER, ex Æde Christi A. M.
Deputato.

Maii. 29. 1620. dederit: à RIOratore Publice

TWO ORATIONS

Spoken at OXFORD in the 17th Century.

We present our readers with two specimens of the Oratory and

Latinity of those times. They will see the difference between the style of a Public Orator in the 17th and in the 19th century. The subjects, however, are interesting, and the sentiments creditable,

Oratio habita in Domo Convocationis OxoN. Maii 29. 1620, cum sereniss. Rex JACOBUS Opera sua Academia Dono dederit.

IN re tam Augusta, tam Basilica, quorsum (Academici) more solito angustis hisce parietum carceribus vestrum compingitis Oratorem? Regum dicta et facta omnium oculos aurésque traherent, quia fructum sunt perditura, si solitudini ostendantur. Non itaque inter privatos parietes, sed in toto terrarum orbe quærendus suggesti locus ; Nam quicquid usquam hominum est, meum Auditorium est: Ita sui diffusivus serenissimus JACOBUS, ut beneficium, quod vestræ solummodò mandavit custodiæ, vestri solummodò non faceret Juris: Mansueta illius Sublimitas et Gratiis stipata Severitas excludunt neminem, nisi ἄμουσον. At hic refugit animus, et reformidat eloqui, quæ subitò, et penè improviso cogitavi. Onerosa profectò mihi est, et insolitum incutit timorem Nominis tanti, vel potiùs Numinis Majestas: Non enim vox Hominem sonat; aut si hominem, certè Hominem supra hominem positum, Quòd difficilior mihi perorandi locus, cùm ita laudem, ut pertimescam, ita approbem, ut ingenii culpâ laudes deteram. Quid quæso est in hoc Theatro Universitatis Rerum, quod Regia illius Excellentia, haud dicam non attigerit, aut degustârit, sed penetrarit, et excusserit? Si quæratis specimen, Aureum illud Magnificentiæ suæ munus contemplamini, in quo voces sententiæ sunt, verba oracula, ut mihi tam pulchrè videatur scribere, quàm regere. O Regem ; Seculi, non Ornamentum dicam, sed Miraculum, à quo Solo tantum expectare beneficium æternitas Ingeniorum potuit! Paucis hoc concessum Regibus minimè otiari, cum maximè possint otiari; avarissimè servare tempus, nihilque per incuriam pati excidere. Optimè de patria, et humano genere meretur Justinianus Cæsar, quòd cives formaturus, indigestam Juris Civilis molem Authoritate suâ, sed vicariis subsidiis redegit in Epitomen. Quantò rectiùs Monarcha JACOBUS, cujus Ipsius erudita pietas Historica, Politica, Theologica deprompsit, ut Viros, Cives, verèque Christianos, reddat, De Deo cum Theologo disserit; cum Jurisconsulto inextricabiles nodos, legumque ænigmata affabrè explicat, et laboranti Astrææ succurrit, Cum Politico reipublicæ morbos, et remedia loquitur, et (ut verbo perstringam omnia) hoc profecto agit, quod singuli. Sed quoties Sacrarum Literarum limina speciali quodam Jure subiit, in Rege Ambrosium, aut Augustinum, aut sanè Antistitem aliquem crederes

« PreviousContinue »