their being more expert in the art of making gold, and in consequence of this supplying the royal treasuries more speedily, and more abundantly than other alchymists. For they were always a people immoderately addicted to gain.

THOMAS TAYLOR. . Manor Place, Walworth, July 9.

IN EURIPIDEM COMMENTARII Joannis SEAGER, A.B. Bicknor. Wallicæ in comitatu

Monumethia Rectoris.

ΝΟ. Ι.

Hecuba, v. 265. 'Αλλ' ουδέν (inquit Hecuba) αυτόν (Achillem) ήδέ γ' (Polyxena,

cedi destinata) είργασται κακόν.

Ελένην νιν αιτεϊν χρή τάφω προσφάγματα. Πρόσφαγμά τι sine causa conjecit Beckius. Porson.

Si Ελένην et προσφάγματα diverse rei accusativi sunt, et constructio eadem quæ in Posce deos reniam, sine causa tantum conjecit Beckius ; nana, quod ad sensum, προσφάγματα, numero plurali pro singulari posito, a πρόσφαγμά τι non discrepat: sin ejusdem rei accusativi Ελένην et προσφάγματα, si Helena ipsa victima, loco Polyxenæ, Achilli poscenda fuit, plus quam supervacanea conjectura Beckii; sensus enim vixetai, et melius fuisset dare Ελένην νιν αιτεϊν χρή τάφω πρόσφαγμά ΤΟΙ.-Porro, versu sequenti (266) pro Κείνη γαρ ώλεσεν νιν, εις Τροίαν τ' άγει, legendum, Κείνη γαρ ώλεσεν νιν, “Η 'Σ Τροίαν Γ' άγει. « Quc φuidem ad . Trojam ducit.” [At toi vix unquam sententiam claudit. Ed.]

Hecuba, v. 605. (60s. ed. Pors.)
Μη θιγγάνειν μου μηδέν', αλλ' είργειν όχλον

Της παιδός. Sic male vulgo legebantur haec verba Hecube de Polyxena jamjam moritura. Porsonus, subdistinctione post όχλον posita, το μου recte cum των παιδός colligavit. Sed elegantius fuisset Mή θιγγάνειν ΜOI μηδέν, άλλ' είργειν όχλον, Της παιδός !

Hecuba, v. 1000. (986. ed. Pors.)
Hecuba. Οισθ' ούν δ λέξαι σοί τε και παισιν θέλω;
Polymestor. Ουκ οίδα. τω σώ τούτο σημανείς λόγω.
Hecuba. *Εστω φιληθείς, ως σύ νύν έμοί φιλεϊ.
Polymestor. Τί χρήμ, κάμε και τέκν' είδέναι χρεών ;

quanto

79 Hujusce versus (986) obscuritatem agnoscunt Musgravius et Reiskius. Polydorus, Hecubæ filius, Polymestori commissus fuerat, qui, fide fracta, pupillum jugulaverat. , In dialogo inter Hecubam et Polymestorem, ex quo locus hic descriptus cst, dissimulat illa notitiam suam Polydori cædis, odiumque inde in Polymestorem susceptum. Si legeremus EΣΩ φιληθείς, ώς ΓΕ νύν έμοι φιλεί, verba Hecube personze magis convenirent; cum parentheticum et ambiguum hoc dictum, amicitiæ a Polymestore attributum, communis odii in hunc imprecationem sive votum velaret.

Hecuba, ν. 1270. (1959. ed. Pors.)
Polymestor. Κύων γενήσει, πύρσ’ έχουσα δέργματα.-
Hecuba. . θανούσα δ, και ζώσ', ενθάδ' έκπλήσω βίον ;

Polymestor. θανούσα, τύμβω δ' όνομα σω κεκλήσεται.
Hoc ridiculi aliquid habere vidit' Musgravius, qui, approbante
Porsono, conjecit έκπλήσω πότμον; Attamen vera lectio mihi vide-
tur, θανούσα δ', η ΠΩΣ, ΚΕΙΝΟΝ εκπλήσω βίον;

“ Morte ne, an transformatione alia, caninam illam vitam finiam?"

Orestes, v. 384. (378. ed. Pors.) Orestes, matricidii pænas civibus daturus, Menelao, tum primum laboribus et periculis Trojani belli, reditusque ad patriani, elapso, Σώσον μ'. inquit, αφίξαι δ' αυτος εις καιρόν κακών. quod verti

“ Serta me : adrenisti ipse in ipso articulo malorum.” Vel legenduin, αφίξαι δ' ΑΥΤΟΝ εις καιρόν κακών, vel potius interpretandum, Ipse enim in ea tempora incidisti quibus mala passus sis. Haud ignarus ipse mali, misero succurre.

Orestes, v. 429. (423. ed. Pors.) Ουδ' ήγνισαι σον αίμα κατά νόμους χερούν ; Oresti ait Menelaus. Malim, Ουδ' ήγνισαι ΣΑΙΝ αίμα κατά νόμους χερούν;

Orestes, v. 735. (707. ed. Pors.) Είκότως κακής γυναικός άνδρα γίγνεσθαι κακόν. “ Forsan distinguendum post eixótws, et oratio in fine versus suspendenda, utpote abrupta.” Porson. Malim, ΕΙΚΟΣ 'HN κακής γυναικός άνδρα γίγνεσθαι κακόν.

Orestes, v. 924. (916. ed. Pors.)
*Αλλος δ' αναστας, έλεγε τώδ' εναντία,
"Ος είπ’ 'Ορέστην, παίδα τον 'Αγαμέμνονος,
Στεφανούν, ος ηθέλησε τιμωρείν πατρί,
Κακήν γυναίκα κάθεον κατακτανών,
*Η κείν' αφήρει, μήθ' οπλίζεσθαι χέρα,
Μήτε στρατεύειν εκλιπόντα δώματα,
Εί τάνδον οίκουρήμαθ' οι λελειμμένοι
Φθείρουσιν, ανδρών ευνίδας λωβώμενοι.

Sententia non mala : nescio igitur cur mihi venerit in mentem ; *Η κείν''ΑΠΕΙΛΕΙ, μήθ' οπλίζεσθαι χέρα, Μήτε στρατεύειν, 'ΕΚΛΙΠΩΝ τα δώματα Εί τάνδον–κ. τ. λ.

" Alioquin minatur istą, nempe, se neque manum armaturum, neque militaturum relicta domo sua, si-"&c.

Orestes, ν. 1049.
Orestes, sororem Electram amplexus, esclamat,

ΤΩ στέρν' αδελφής, ώ φίλον πρόσπτυγμ' εμόν !
Τάδ αντί παίδων και γαμηλίου λέχους

Προσφθέγμαθ' ημίν τοϊς ταλαιπώρους πάρα.
« Προσφθέγματ’ αμφί Αld. et ΜSS. fere omnes. άρτι pro αμφί
Musgravius, quod Brunckius recepit, simul tamen conjiciens agor-
poéyuan' nuiv, quod er H (MS. Harleiuno) edidi.” Porson.
Antequam Professoris notam legissem, conjeceram

Τάδ' αντί παίδων, και γαμηλίου λέχους

Προσφθέγματ’ "ANTI, τοίς ταλαιπώροις πάρα. repetitione præpositionis &vti venustissima.

Longius a lectione Aldina et MSS. fere omnium, recedit quin quam αντί. [Αι αντί vix alibi sic reperitur. ED.]

Phænissæ, v. 574.
Φέρ', ήν έλης γήν τήνδ', και μη τύχοι ποτέ
Προς θεών, τρόπαια πως αναστήσεις δορός ;

Distingιο, Φέρ', ήν έλης γήν τήνδ' (δ μη τύχοι ποτέ !)
Προς θεών, τρόπαια πως αναστήσεις δορός και

Phænissæ, v. 996.
Creon. Χώρει νυν. Meu@ceus. ως σήν προς κασιγνήτην μολων, "Ης
πρώτα μαστόν είλκυσ', 'Ιοκάστην λέγω, Ματρός στερηθείς, ορφανός τ'
αποζύγεις, Προσηγορήσων είμι, και σώσων πόλιν.

Decreverat quidem Menaceus σώζειν πόλιν, qua solum potuit, 'pro patria moriendo;' sed patrem Creonteni, qui ablegatione filium a morte eripere voluit, sententiam suam celare, et decipere, item decreverat. (vid. νν. 998, 999.) Urbem igitur se servaturum esse, id est, se moriturum esse, Creonti numquam dixisset. Legendum itaque censeo, xa cáowy 110AEI. Jocastam scilicet-consolando, ne dolori succumbat.

Phoenissan, V. 1666. Ουκ εις γάμους στους συμφοράν κτήσει γόοις.

ránous cous pro ipso Hæmone, cui nuptura videbatur Antigone, accipio. Vid. Valckenaer.

Medea, v. 500.
"Αγ, ως φίλω γαρ όντι σοι κοινώσομαι,
Δοκούσα μέν τι πρός γε σου πράξεις καλ
"Ομως δ', ερωτηθείς γαρ αισχίων φανεί
Νύν πού τράπωμαι και

Rescribendum videtur, Δοκούσα ΜΗΔΕΝ πρός γε σου πράξεις καλώς, "Ομως δ,

κ. τ. λ.

Hippolytus. v. 685.
"Ω παγκακίστη, και φίλων διαφθορά,
Ο ειργάσω με. Ζεύς, ο γεννήτως έμός,
Πρόρριζον εκτρίψειέ σ', ούτάσας πυρί.
Ουκ είπον (ού σής προύνοησάμην φρενός ;)

Σιγάν εφ' οίσι νύν εγω κακύνομαι ; Ita Phædra nutricem suam incessit, quæ nolente domina, aut certe dubitante, amorem illius incestum Hippolyto patefecerat. Reponere velim,

Ουκ είπον, ΩΣ σής προύνοησάμην φρενός,
Σιγάν εφ' οίσι νύν εγω κακύνομαι;
“ Tum quum consilium tuum prasentiebam."

Hippolytus. v. 1386.
Ιώ μοί μοι. τί φω; Πώς δ' απαλλάξω βιοταν

'Εμαν τούδ' αναλγήτου πάθους και Multis conjecturis unam etiam addo ; scribendum esse ,scilicet, Πώς δ' απαλλάξω βιοταν 'Εμάν τούδ 'ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ πάθους; «Quoniodo vero liberabo vitam meam ab isto malo, ut non amplius doleam?”

Alcestis, v. 529.
Hercules. Ου μην γυνή γ όλωλεν "Αλκηστις σέθεν και
Adnaetus. Διπλούς επ' αυτήν μύθός έστι μου λέγειν.
Herc.

Πότερα θανούσης είπας ή ζώσης πέρι;
Adm. "Εστις τε, κούκ έτ' έστιν, άλγύνει τ' εμέ.
Herc. . Ουδέν τι μάλλον οίδ'· άσημα γαρ λέγεις.
Adm. Ουκ οίσθα, μοίρας ής τυχεϊν αυτήν χρεών και
Herc. Οιδ'αντί σου γε κατθανείν ύφειμένην.
Adm. Πώς oύν έτ' έστιν, είπερ ήνεσεν τάδε ;

Herc. *Α. μη πρόκλαι' άκοιτιν, εις τόδ' άναβαλού. Emendandum, “Α. μή πρόκλαι' άκουτιν. εις ΤΟΤ' άναβαλού. illud tempus quo fatum erequetur, quo revera morietur.” nonduin scit Hercules Alcestim mortuam esse. [Similis est conjectura Wakefieldi. Ed.]

Ålcestis. v. 716.
Admetus. Και μην Δίος γε μείζον αν ζώους χρόνον.
Pheres.

'Αρα γονεύσιν, ουδέν έκδικον παθών και Ejicienda particula år, quæ voto officit, et rescribendum, Kai μην Δίος γε μείζονα ζώοις χρόνον.

Pergit Admetus : Μακρού βίου γαρ ησθόμην ερώντά σε. cui respondet Pheres: 'Αλλ' ού συ νεκρών αντί σου τόνδ' έκφέρεις; (v. 719.) Iunuens, Admetum quoque ipsum nimium vitæ cupiduin esse, qui

VOL. XX. Cl. Jι. NO. XXXIX. F

nxorem pro se mori passus esset. [Particulam âv ejecit et Matthiæ. Ed.]

Alcestis. v. 813.
Hercules. Γυνή θυραίος και θανούσα" μή λίαν

Πένθει· δόμων γαρ ζώσι τώνδε δεσπόται.
Servus. . Τί ζώσιν; ου κάτοισθα τα 'ν δόμοις κακά;
Herc. Ει μη τι σός με δεσπότης εψεύσατο.
Serv. * Αγαν γ' εκείνος έστ' άγαν φιλόξενος.

Herc. Ούκουν" οθνείου γάρ ένεκ' ευ πάσχει νεκρού. Tectionen Aldinam, Ούκουν oθνείου γ oύνεκ' ευ πάσχει νεκρού, si plenam distinctionem post oŭxouy ponamus, sensu commodo interpretari possimus :

“ Non adeo. Quoniam mortua peregrina est, non ita male - cum eo agitur.”

Andromache. v. 46.

- δειματουμένη δ' εγώ,
Δόμων πάροικον, θέτιδος εις ανάκτορον
θάσσω τοδ' έλθούσ’, άν με κωλύση θανείν.
Πηλεύς τε γάρ νιν έκγονοί τε Πηλέως

Σέβουσιν, ερμήνευμα Νηρήδος γάμων. Non dubito reponere Σέβoυσι, ΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑ Νηρή δος γάμων. [Atque , finalis produci debuit, propter pr. ld Critici recentiores comprobant. Ed.]

Andromache. v. 75.
Andromache. 'Απωλόμην άρ'· ώ τέκνον, κτενούσί σε

Δισσοι λαβόντες γύπες· ο δε κεκλημένος

Πατήρ έτ' εν Δελφοίσι τυγχάνει μένων. Cur κεκλημένος ? Nonne revera Molossi pater fuit Neoptolemus ? Legendum procul dubio: ο δε ΚΕΚΤΗΜΕΝΟΣ, Πατήρ, έτ' εν Δελφοίσι τυγχάνει μένων. DOMINUS vero meus, pater tuus, &c. Neoptolemum, et patrem Molossi, et dominum suum, esse, versibus 24 et 25 fatetur Andromache: Κάγω δόμοις τοισδ' άρσεν' εντίκτω κόρον, Πλασθείσ' 'Αχιλλέως παιδί, ΔΕΣΠΟΤΗ, τ' εμώ.

Andromache. v. 193. Purgat sese Andromache zelotypæ Hermioni, Neoptoleni uxori;

Είπ', ώ νεάνι, τω σ' έχεγγύη λόγω
Πεισθείσ' απωθώ γνησίων νυμφευμάτων;
“Ως η Λάκαινα των Φρυγών μείων πόλις,
Τύχη θ' υπερθεί, και μ' ελευθέραν ορας και
*Η τω νέω τε και σφριγώντι σώματι,
Πόλεώς τε μεγέθει, και φίλοις επηρμένη,
Οικον κατασχεϊν τον σον αντί σου θέλω και