Page images
PDF
EPUB

est la traduction grecque de Maxime Planudes, moine de Constantinople, qui vivoit vers l'an 1327, et à qui l'on attribue plusieurs autres ouvrages, entr'autres les fables connues sous le nom d'Esope. D'après le témoignage de Montfaucon,' il a existé un Ms. de la traduction de Planudes, laquelle, au reste, n'a jamais été publiée, dans la bibliothèque de Coislin, no 35. (olim 504.), et il en existe dans la Bibliothèque du Roi sept, d'après le témoignage du Catalogue.2

Gronovius, dans ses notes sur le chap. 5. du liv. 2. du Commentaire sur le Songe de Scipion, a publié un fragment considérable de la géométrie d'un anonyme, tiré des Mss. de son père; fragment où Macrobe est cité plusieurs fois, et quelquefois même copié. D'un autre côté Brucker 3 rapporte que le continuateur de l'ouvrage de Bède, de gestis Anglorum, parle d'une Epître à Gerbert, consacrée par Elbode, évêque de Wisbury, à disserter sur les doctrines géométriques de Macrobe; il me semble naturel de penser que cet Elbode soit l'auteur inconnu de la Géométrie pubJiée par Gronovius.

ALPHONSE MAHUL.

LACRYME ELEGIACÆ.

EPISTOLA PRIMA.

AD PONTICUM FLACCUM.

LENIA ut accepi blanda solamina chartæ,
Continuo lacrymis est mora, Flacce, meis.
Explicuit frontem ratio, suspiria sensim
Alta laborantes deseruere sinus.

At quoties Catharina et dulce et amabile nomen,
Me miserum! ah quoties lumina mosta legunt,
In fletus iterum percusso pectore solvor,

Pallidulasque rigat lacryma sueta genas.
Occurrit Catharine et cara et dulcis imago,

Paci animæ nostræ, væ mihi! cara nimis;

'Bibliotheca Coistiniana, in-fol., p. 520.

2 Vid. dans le T. 3. contenant les Mss. Grecs les Nos 963, 1000. 1603. 1772. 1868. (ce No renferme deux Mss. de la traduction de Planude) 2070. Ces Mss. sont des 14e 15e et 16e siècles. Le No 1000. provient de la bibliothèque de Colbert.

[ocr errors]

3 Historia Critica Philosophie, T. 3. p. 566.

[blocks in formation]

NO. XXXIX.

H

Occurrunt veneres et pulcliræ gratia formæ,
Quique erat in læto plurimus ore decor.
Occurrunt animi dotes mihi, amorque, fidesque,
Quicquid et in fida conjuge dulce fuit.
His mihi direptis, quorsum solatia tendunt
Quæ mihi misisti lenia, Flacce, tua?
Temporis, ah! celeres quis scit remorarier alas?
Præteritos iterum quis revocare dies?

Quis te de gelido, Catharina, ciere sepulchro ?
Quis dare in amplexus brachia sueta meos?
Nil lætum, nil jam optandum, vel amabile restat :
Deliciæ vitæ deperiere meæ.

Quo jacet in tumulo Catharina flebile corpus,
Gaudia, me miserum! cuncta sepulta jacent.
Jam mihi vitam ægram noctesque diesque trahenti
Est reliquum, præter flere, dolere, nihil.
Quo me cunque feram nil est non triste videndum ;
Nil unquam, nisi cum morte resolvar, erit.
Sæpe graves potu conor depellere curas,
Dum molli abluitur serior hora mero.
Ast hilares inter dum funditur uva sodales,
Non mihi potanti me fugitare licet,
Sæpe hortos æger vernos agrosque pererro;
Sæpe peto fontes prætereuntis aquæ.
At curis agri et fontes alimenta ministrant,
Ægramque in mentem gaudia prisca ruunt.
Sæpius hic tecum, Catharina, errare solebam,
Dum manui fidæ fida revincta manus.
Sæpe sub hac olim fessi requievimus umbra,
Dum blando amplexu colla tenenda dabas.
Sæpius has præter taciti consedimus undas,
Lætitia trepidi dum micuere sinus.
Præterita infelix cur autem gaudia narro,
Quæ mentem exagitaut non reditura meam?
Quid prodest tecum, Catharina, fuisse beatum,
Tu me si, demto fine, carenda fugis?
Nos temere ingratas effundimus cre querelas,
Immemores animas prævaluisse neci.
In cœlis castos fidosque beabit amantes
Purior, æthereus, non solüendus amor;
Castior amplexu qua te, Catharina, tenebo,
Et qua terrena te sine labe fruar.
Spem lætam rerum meliorum hæc pascet imago,
Hæc fallet longos spes pretiosa dies.
O utinam tacite cæco, dulcissima conjux,

Ossa forent tumulo condita nostra tuis!! Quid precor insanus? quo cura paterna recessit? Arguor immani crimine velle mori.

Infautum teneros, heu! quis custodiet annos?
Quis leni imperio mollia fræna reget?
Quo duce per vitæ fluctus, quo remige tendent?
Quis curæ tumidas navita franget aquas?
Quis teneros mores præceptis finget honestis?
Unde pia anxietas, unde paternus amor?
Heu! patris exemplo quis tristia ferre docebit?
Quis tolerare DEI verbera, nolle queri?
Vobis, progenies mihi ter carissima, vivam,
Et vivam, et miseræ lucis avarus ero.
Vos, animæ dulces, dilectæ pignora matris,
Ætherea felix quæ micat arce Dea,
Vivite, et amplexu patrios lenite dolores,
Fallite et innocua garrulitate dies.
Tempus erit, quod divini cecinere prophetæ,
Cum nova erit coeli machina, terra recens:
Terra ubi felices campos nova vestiet herba,
Et tremet arboreis purior aura comis.
Purpureo nitidi ridebunt lumine cœli,

Sol ubi perpetuus, perpetuusque decor. Sponte sua natus flos undique crescet odorum Dives, qui lætos prodigus ornet agros. Dulcius ore melos Philomela poëtica mittet: Lenior insolito murmure serpet aqua. Cessabunt iræ bellique insana cupido, Cordaque constringet mutua fidus amor. Purpureos flores, jucundum et amabile ridens, Queis caput exornet jam Catharina parat. Jam mihi, queis iterum læti coëamus amantes, Divina umbrosas instruit arte domos : Myrtus ubi, violæque, et copia ruris honorum; Quaque rosa in campis non peritura rubet. Hic bis quingentos lætis regnabitur aunos,

Dum tandem ætherea collocet arce DEUS.
Sæpius hac ægram consolor imagine mentem,
Dum revocat priscos improba cura dies.
Nec tu, mi Flacce, hæc ut inania somnia ride,
Fient, præsagi mens mea si quid habet.
Quicquid erit, mihi ne dematur amabilis error;
Da misero insana simplicitate frui.

Cur autem sic crediderim me candidus audi,
Narro non dubia dum tibi vera fide.

Hesterna cum nocte quies laxaverat artus,
Victaque jam tandem cura sopore fuit,
In somnis visa est Catharina adstare jacenti,
Et petere amplexus hospes amica meos.
Lumina divino radiabant pulchrà decore,
Multaque per lætas gratia fusa genas.
Candidus ante pedes lente defluxit amictus,
Nudabat castos zona recincta sinus,
Deliciis tumidos, et marmore candidiores,
Marmore diffusa candidiore nive.
Dulce tuens, dextramque premens,

"Dulcissime rerum,

En, tua cara," inquit, "te Catharina petit.
Sedibus huc miserans tibi de cœlestibus adsum ;
En nostros vultus, quæ tua semper eram.
Conjugis insanos adsum lenire dolores,
Namque etiam in cœlis est mihi cura tui:
Est mihi cura tui, tibi sit quoque cura tuorum,
Nec perge assiduos flere dolere dies,

Et gemitus, lacrymasque, et inanes comprime questus
Tempus, crede, iterum quo coëamus, adest.
Interea natis, quos pignora cara reliqui,

Quem mihi præstiteras, optime, detur amor.
Nil unquam frustra tua te Catharina rogavit:
Cum dare tu poteris, sunt rata vota mihi.
Utque adsint miseris solatia dulcia rebus,
Fac animo condas hæc mea dicta tuo.
Te mecum nova terra manet, feliciaque arva;
Arva ubi deliciis luxuriabit amor.

Hic iterum felix felicem amplexa maritum
Comprimet ad fidos te Catharina sinus.
Nescia curarum, vitæque oblita malorum,
Carpent lætitias mutua corda novas.
Sol ubi perpetuus puro radiantior auro,
Lætos diffuso lumine pinget agros.
Hic avium cantus, hic dulcis amantibus umbra,
Quam nulla inviso frigore lædet byems.
Te mihi, meque tibi divina æternaque jungent
Gaudia, quæ meruit non temerata fides.
Cura tui interea a cœlo mihi eredita, custos
Ut tua sim visum est tida volensque DEO.
Sive equiti erandum, pediti, nautæve per undas,
Crede mihi, tutum, me duce, carpis iter.
Me socia i thalamis, tibi me invigilante, quiescis,
Cum ponis viduo languida membra toro.
Delibans propero juxta levis oscula, campos

Cum teris illacrymans, non tibi visa comes. Jamque vale: cordi memor hæc mea dicta reconde, Tempus, crede, iterum quo coëamus adest."— Dixit, et in tenues evanuit ocyus auras;

Ast ego cum lacrymis: "Umbra adamata, mane Corde imo lætus verba hæc suavissima condam ; Tempus, crede, iterum quo coëamus adest."Ocyus ite, dies, celeris tibi sit fuga, tempus:

Quæ mora? me conjux, me Catharina vocat. Ne nimis at te lasset epistola longa legentem, Cesso jam querulos, optime Flacce, modos. Tu modo fac miserum visas celer hospes amicum : Sis mecum, totus non miser esse queo. Cetera, te cum mox fruar hospite, Flacce, loquemur : Restat jam dicat litera, " Vive, vale."

EPISTOLA SECUNDA.

AD IULUM CECILIANUM.

QUA nequit ipse frui, tibi mittit, amice, salutem
Heu miser Albinus, Cæciliane, tuus.

Nec mens sana mihi, firmum nec corpus ut olim:
Albini restat pars tibi sola tui.

Vix equidem restat quod me tibi monstret eundem,
Nam socios inter dissimulandus eo.
Vivida vis animi, risus fugere jocique,

Quæque fuit læto plurima in ore salus.
Gratia depereunt jucunda flosque juventæ,
Languidulum corpus, pallidulæque genæ.
Alter eram faustis olim et melioribus annis,
Dicere cum licuit te, Catharina, meam.
Corporis atque animi mihi tum vigor æquus, Aprili
Lætius innubi pectus amantis erat.

Te præter nihil optavi, te præter amatam
Addideram votis mil, Catharina, meis.

Tu mihi lætus honos, et tu mihi dulce lucellum,
Tu quicquid totus continet orbis eras.

Cum vultus, carosque oculos, adamataque membra
Hærebam intuitus plenus amore tui ;

Brachia cum collo tu non invita dedisti,
Cumque genæ impressis concaluere genis,
Non rex me vita aut regis præcurrit amicus,
Nec nisi felicem viderat ulla dies.

Cum deformis hyems borealibus excita campis

« PreviousContinue »