III.

JUDAEA CAPTIVA.

EUPHRATIS ripae acclines, ubi, limite longo
Porrecta, Assyriae tristia culta patent,
Amissam memores patriam, sanctumque Siona
Flevimus, et summi diruta templa Dei.
At qua moesta salix invisam offuderat umbram,
Pendebant tacitae, pristina cura, lyrae.

Saepe illic Solymae eversae captiva propago
Impia victoris probra minasque tulit ;
Saepe illic, pompas inter ritusque nefandos,
Ingemuit, patrios jussa referre modos.
Ergone solennes virgo Solymaea choreas
Captiva et patriis finibus exul agat?
Ergo et nunc poterit, Babylonis moenia propter,
Sacra Davideae tangere fila lyrae,

Qua Silôa, altusque Hermon, Libanusque sonabant,
Praesentique Patris numine plena Salem?
Cara Salem, quascumque ferar vagus exul in oras,
Ecquando possim non memor esse tui?

At mihi defixa obmutescat lingua palato,

At citharam, et solitum dextra recuset opus, Si mentem non una meam tua torquet imago, Una Salem, luctus laetitiaeque comes.

IV.

WEBSTER.

O THOU soft natural death, that art joint-twin

To sweetest slumber! no rough-bearded comet

Stares on thy mild departure; the dull owl

Beats not against thy casement; the hoarse wolf
Scents not thy carrion; pity winds thy corse,

While horror waits on princes.

Vittoria Coromb. Act. 5.

MILTON.

till like ripe fruit thou drop

Into thy mother's lap, or be with ease

Gathered, not harshly plucked, for death mature.

P. L. xi. 535.

IV.

MORS FATALIS.

SALVE, quae placidi grata sub imagine somni Subrepens, vitae claudis amica diem,

Mors pure tranquilla, in quam matura senectus,
Praescripta rerum sorte soluta cadit!

Non tibi fatidici exardent diro igne cometae,
Non tremit adventu conscia terra tuo;

Nec

praesaga canit ferali carmine bubo,

Nec rabidae auditur vox ululare lupae. Verum ubi, terrestri mens functa labore quietem Expetit, inque suas gestit abire domos, Corporeis lente vinclis exsolvitur, et se Vix sentit vita deficiente mori.

Ut levis arboreos autumni sidere fructus

Molliter in patrium decutit aura solum. Tum socia composta manu, notosque Penates Inter, habet facilis lumina fessa sopor. Quin et amicorum curae lacrymaeque sequuntur, Et modica instaurat funera justus honos. Alta petant alii, et periturae laudis amore Sanguineum insistant ambitionis iter; Hac mihi sit, tacitae decurso tramite vitae, Hac demum in coelos scandere posse via.

с

a

* Cum auctore scilicet harum nugarum, amicus ejus et condiscipulus, vir postea maximis in politicis negotiis versatus, quique summa bonorum cum laude imperii Britannici res in India gessit, et in Hibernia hodie gerit.

V.

LANGANSIA.

ARGUMENTUM.

Ecclesiae cujusdam prope Bernam in Helvetia presbyter conjugi suae, primo in puerperio extinctae, monumentum hunc in modum fieri voluit. Lapidem tumulo impositum, et quasi repentino ultimae illius tubae fragore disruptum, sublevare videtur mulier, habitum sepulchralem post se rejiciens, et in beatorum sedes, eodem coelesti accitu, conscendere gestiens. Quam pulcherrimam rerum maximarum imaginem admirati juvenes duo ibidem peregrinantes, Aedis Christi vero apud Oxonienses haud ita pridem alumni a, easdem his qui sequuntur versibus utcunque exprimere conabantur.

VIDUUS LOQUITUR.

NULLA mei ostentat lapis hic insignia luctus
Impositus cineri, cara Maria, tuo:

Nec tibi condecorant solito de more sepulchrum,
Sollicitent fletus qualiacunque novos.

Heu! nimis iste dolor, nimis ista recursat imago!
Et quianam haec animo sint referenda meo?
Has prope reliquias, quoties aut debita sacris
Officia, aut fidus me revocarit amor,
Has prope reliquias, aegrae solatia menti
Sunt aliqua, et lacrymis invenienda quies.