اظهار ساخته و ادهم قلم را در مضمار سوی ادبي تا خته حاکمان حسب قانون و آئین ممالک چین که کسی که نام حکام بدشنام یاد کند و آنکه اساس دون مراتب خود بوالا مناقب بنیاد نهد خونش حدر است و خونیش بی حذر حکم قتلش دادند که جسمش را برا بر خاك و اسمش را از هستي پاك سازند و تن او پاره پاره پیش روی سک خونخوار اندازند واثاث البيوت وقوت لایموت او در بیت المال ضبط کردانند وخون عيال واطفال فوق از شانزده سال آن برگشته حال حلال دانند و آنکه تحت که و خدام حکام گردد سلطان گفت سرش از جسد جدا سازند و طفلان را در ایام زمستان بسزا رسانند دانشمندي حاضر بود گفت زهى مراحم والطاف و مکارم واعطاف که بر خویش و تبار آن ستمگار مبذول است و خهی لطف و شفقت و عطف و رحمت بر خویشادندان آن ننگ خاندان مشمول الحق کسی که مرتکب چنین امر منکر خواهد شد شایسته چنین مکافات تواند شد سیما که مصدر خطاي عظيم و گناه فخیم گردد علی الخصوص که در تقریر آن جسارت و در تحریر آن حقارت برد که زشتی آن تا انقراض زمان و درشتي آن تا انقباض د و ران بماند و طفلان د بستان لیل و نهار در کوچه و بازار همچو بلبلان گلستان در گلشن و گلزار بر هر شاخ و اخ و شاخساراز بر خوانند * tionary of Kang-hi, because, consisting of a great number of volumes, it was expensive and inconvenient that he had inserted the little names of the emperors in it, to make youth acquainted with them, that they might not use them through ignorance; but that, perceiving his fault, he had omitted them in the second edition: and that his pretended descent was but the momentary whim of poetic vanity. The judges reply, that, being a man of letters of the second class, he could not be considered as one of the vulgar, who might have sinned through ignorance: that consequently what he had done and written, must be deemed offences against his imperial majesty, and high treason; and that, according to the laws of the empire, he must therefore be cut in pieces, his goods confiscated, all his relations above sixteen years old put to death; his wives, his concubines, and his children under sixteen banished, and given as slaves to the nobility. The emperor, who revises every sentence of death, favoured the culprit so far as to direct his head to be cut off only, respited his sons till the grand autumnal execution, and confirmed the rest of the sentence. The missionary adds, that it is hoped the emperor will still extend his mercy, at least so far as to spare the lives of the children; and observes, that in China a single word against the government is punished with death, nay, that it is a capital crime even to read a book that speaks ill of it. From this we may form a judgment of the Chinese government, so highly extolled in Europe. Under the name of a paternal government, it is the most rigid, the most despotic that exists. مستر کالی سپر در عقل و گیاست و فهم و فراست بهره وا فرداشت و بمرتبه اقصى مهذب الاخلاق بود در مقام کونیت کردون عشرت خانه که مشهور بخرابات بود جهت نزهت خاطر و فسخت با طن ترتیب داده بودند حریفان شوخ طبع و ارباب نشاط خوش تقرير اكثر احیان در انجا رحل عیش و عشرت می افکندند و در گرد آوری اشیای لطیفه و اجناس شریفه مبالغ خطیر صرف میکردند و هرکس فراخور حال خود فرمایشی بمیر مجلس میکرد شبی مستر كالي با و جودیکه گاهي شريك نان و نمک و طعام و شراب نمیشد بمیر مجلس گفت که جفتی موزه ریشمي سفيد براي من خرید نمائي و خرچش بنام من درج سازی گویند میر مجلس از بس ظریف برد در بیلش بنوشت که جفتي موزه براي قوت عشا مستر سپر بقیمت هیجده شلنگ خریده شد همه کس از مزاحش قهقه زدند مستر گفت جای شگفت نیست که این امر حسب رضاي من است که همه کس شکم پرورند بنده ضعیف هم تن پرور است * XXVII. A JOCULAR ANECDOTE. THE late Colley Cibber, who, to some vices, almost inseparable from his profession and vivacity of temper, added many virtues, was one of the members belonging to a club, composed of persons of the first fashion, who occasionally met at the Globe, a then celebrated tavern in CoventGarden. This meeting, intended for the enjoyment of wit and wine, was often interrupted by a set of visitants, who were constantly adding to the ordinary supper some of the most expensive dishes they could think of. Cibber (who never latterly ate any supper) saw this, and was determined to joke them on it: accordingly, he one night spoke to the waiter, to buy him a pair of silk stockings, and charge it to his account. When the bill came up, the first item began with," To Mr. Cibber's supper, one pair best white silk stockings, 18s." This raised a general laugh, as supposing the article to have crept into the bill by the waiter's mistake. However, Cibber very gravely set them right, by assuring them," it was by his order, as he saw no reason why he should not go to as much expence about his legs, as they about their bellies." The reproof was too just not to be felt; and the practice was, through shame, for the future discontinued. ۲۸ قصه اسپارانتل درملك اسپار انگل سیداس نام شخصی بود در پارسائي گوی سبقت برده و سالکان را چوگان وار سرا فگند میدان پارسائی خویش کرده عاقبت کار همه کس بر امامت او دست بیعت دادند و ردای پیشوای بر قامت او راست نهادند در ان زمان پارسائی بود که رگ حسدش در حرکت آمد و اشك رشد بر رخساره اش جاري شد گفت که درین مدت چه کار کرده که سبقت از هم عصران برده و چه تخم نیک نامی کشته که مستوجب چندین نیک نامی گشته سیداس گفت که انچه نيك و زشت در سرشت این خاک تیره و منظر خیره آفریده اند بر همه کس ظاهر و باهر است و خورد و بزرگ از حسن و قبح آن ماهر اما ادب صورت حسین دارد که هر کهین و مهین فريفته أو يند و آدمیت شکل زیبا است که همه کس اهالی وادانی شیفته او تصور هوالله مرد را از ظلمات بشري برآورده برچشمه حیات ابدي ميرساند و نفي ماسوي الله شخص را از حضیض نفسانی نجات بخشیده بر اوج زندگانی سرمدی متصاعد میگرداند مرد راه را لازم است که علاقه کار بدست پروردگار سپرده مجردانه قدم بردارد و رشته توکل بدست قناعت گرفته دم بر نیارد و نیش و نوش هر دو را یکسان پندارد و خار و گل را کشته باغبان قضا و قدر انکارد (ع) که هر چه ساقی ماریخت عین الطاف است حاسد ازین سخنها خجل گردید و نقش حسد که بر صفحه دل او مرتسم بود محو کرد و بر پارسائي او دست بیعت داد ۲۹ سپاهی پیش دستترس وزیر ملک فرانسيس بطلب راتبه خود رفت و دست آویزی که با خود داشت وزیر را بنمود از بس که |