Ad

ouvpileiv est verbum nibili: nemo veterum unquam sic dixit, vel dicere potuit. Sed et Athenæi locus, simili mendo laborat. explicandum hoc verbum Athenæus notat: Μύῤῥα γὰρ ἡ σμύρνα παρ' Αιολεῦσι, ἐπειδὴ τὰ πολλὰ τῶν μύρων διὰ σμύρνης ἐσκευάζετο, καὶ ἥ γε στακτὴ καλουμένη διὰ μόνης ταύτης. Sed a σμύρνη, σμυρνίζω, ἐσμυρ voμém potius legendum videtur, et sic reapse occurrit in sacris litteris apud Marc. xv. 23., Καὶ ἐδίδουν αὐτῷ πιεῖν ἐσμυρνισμένον olvov." Liebelius p. 85. Rem acu tetigit vir doctus, qui tamen Hesychii glossam notare debuerat, Omnino lege in Athenæo veľ ἐσμυρνισμέναι, vel ἐσμυρνισμένας, ut Athenæo et Hesychio inter se conveniat.

ARCHILOCHI Fragm. lxxxix. p. 318. "Multo magis suspectum est, vel potius aperte mendosum, quod apud Suidam legimus de significante to Toλ ap. Archilochum. Postquam enim dixit a significare etiam, et attulit Homeri locum, & de 1 τι κακῶν, pro quibus reponi hæc debent, & δειλοὶ τὶ κακόν, addit significare etiam Toλù. et péya ap. Archilochum: subjungitque hæc verba, à Séxa Taúpous, quod exemplum aliter apud Varinum scriptum extat, hoc videlicet modo, à, ad eis Te TaÚpous. Sed non video quid commodi ex hac scripturæ illius mutatione, unde cunque sit, percipere possimus. Equidem literam hanc rò μéya et To Toλù significare, et ipse antea docui, sed præfixam quibusdam vocabulis," H. Steph. Thes, G. L. ed. nov. p. 21. B. Archilochi verba in Platonis Schol. p. 134, sie exhibentur: "A sad' eis Te TaĴρους. In Siebenkeesii Anecd. Gr. p. 72. pro raúpous est Taúpois. Teste H. Stephano in Phavorino legitur ad'. At in editione Basileensi 1538., qua utor, est la 8. Sic in Phavorino scriptum legerat Kusterus, ut patet e nota ad Suidam, non d'a, ut GAISFORDIUS ad Archilochi Fragm. p. 318., Kusterum citans, falso tradit. "Legitur in Suida hoc fragmentum Archilochi, A déxa Taúgovs, (Interpres, Decem magnos tauros,) pro quibus verbis Scholiasta Platonicus p. 134. cum Phavorimo habet, A ea & [imo, Schol. Plat., ut jam dixi, habet šad] els te Taúρous. Hoc quid sibi velit, ignoro: id video, Te produisse ex eodem compendio, quo déxa significaretur." Bast, ad Gregor. Cor. p. 245. "A interjectio vel exclamatio esse videtur admirantis vel magnitudinem, vel multitudinem rei. Suida lectio, 'A dixa Taúpous, Ah decem tauros! quæ saltem sensum qualemcunque admittit, præferenda cuique videbitur." Liebelius ad Archilochi Reliq. p. 223. cujus sententiam calculo meo comprobare non dubito. Archilochum enim locutum fuisse de magnitudine et multitudine rei, testantur Schol. Plat. Suid, et Phavor., Σημαίνει δὲ καὶ τὸ πολὺ καὶ μέγα παρ'

665

Nota est Schæferi, qui Bastianam animadversionem protulit. Vide nov. Thes. G. L. 1. c.

̓Αρχιλόχῳ. Αt, nisi, cum Suida, legas δέκα, nullum multitudinis indicium invenias. Vide not. 4. ad nov. Thes. G. L. 1. c. ARCHILOCHI Fragm. xcvi. p. 320. "Fortasse legendum ὥστ ̓ ὄνου Πριηνέως

κήλωνος ἐπλήμυρον ὀτρυγηφάγου.”

ELMSLEIUS ap. GAISFORD. in Append. ad Vol. i. p. xxxix. Sic ante ELMSLEIUM, ut notare debuerat GAIS FORDIUS, Conjecerat Liebelius ad Archilochi Fragm. p. 194. quem vide. ARCHILOCHI Fragm. xi. p. 292. Nec Liebelius p. 120. nec GAISFORDIUS notavit hos versus protulisse auctorem libri de Vita et Poesi Homeri in Plutarchi Opp. p. 1195. ed. WYTTENB. ubi sic leguntur:

*Ετι Ομήρου εἰπόντος·

Τοῖος γὰρ νόος ἐστὶν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων,

Οἷον ἐπ ̓ ἦμαρ ἄγῃσι πατὴς ἀνδρῶν τε θεῶν τε.

̓Αρχίλοχος τά τε ἄλλα αὐτοῦ μιμούμενος, καὶ τοῦτο μὲν παρ-
έφρασεν, εἰπών·

Τοῖος ἀνθρώποισι θυμὸς, Γλαύκιε Λεπτίνεω παῖ,
Γίνεται θνητοῖς, ὁποῖον Ζεὺς ἐπ ̓ ἡμέρην ἄγει.

Ubi pro Γλαῦκε, quod reperitur iu locis a JACOBSIO et Liebelio laudatis, Γλαύκις habemus. GAISFORDIUS post Jacobsium ὁκοίην

ἄγει edidit, sed vera lectio est ὁκοῖον—ἄγῃ, ut vidit Liebelius, qui, "Αγῃ, inquit, secundum Homericum ἄγησι e Stobæo. Sed et Græcæ linguæ ratio, ut mihi saltem videtur, ayy postulat. De lectione vero ὁποῖον vide quæ scripsit idem Liebelius.

In GAISFORDIANO Archilochi Indice desiderantur vocabula Αγόμενος, Αζυγία s. "Αζυγα, "Ακομψον, Διστόσῃ, Ετρεψεν, Ημισύτρι τον, Πυῤῥιχίζειν, Πύρρος, quæ leguntur in p. 325. item Σάλπιγξ, et Σκελίπερον, in seq. pag. Item in Gaisfordiano Simonidis indice desideratur Ταμύναι, quod legitur in Fabricii notitia de Simonide p. 351.

"In nominibus propriis e scribendi compendiis nata latent ubique peccata. In Etym. Μ. p. 715. 46. legitur 'Αρίσταρχος in Edd. sed in MS. Leid. ἀρχλ literis sibi invicem impositis : [vide GAISFORD. p. 320. quem præterit hic locus :] hoc genuinum est Archilochi nomen, quo lacuna suppleri poterit in v. 'Αλφός p. 79, 39., ̓Αλφός· παρὰ τὸ ἀλλοφανής τις εἶναι, σημαίνει δὲ τὸν λεπρόν· παρὰ τὸ ἐναλλάσσειν τὴν χροιάν· τὸ γὰρ ἐναλλάσσειν, παρὰ τῷ . . ἀλφαίνειν ἐγίνετο. MS. Dorv., Παρὰ τῷ ἀρχ ἀλφαίνειν ἔγινε, i. e. Αρχιλόχω." L. C. Valck. in Schol. ad Eurip. Phoen. v. 1163. Mirum est insignem hunc locum GAISFORD11 diligentiam effugisse

ARCHILOCHI Fragm. lxxviii. p. 198. in collectione Liebehana : Τιμῶμαι αὐτὸν ἐν μισθοφόρου καὶ τοῦ τυχόντος στρατιώτου μοίρα. Vide Class. Journ. xxvi. p. 390. et 393. Nunc demum video me, de hoc loco scribentem, actum egisse. Ruhnkenius enim in præclara sua Præfat. ad Hesych. p. vii. « Ad examinis subtilitatem," inquit revocemus Scholion Cod. Vossiani ad Il. Ι. 378.

explicans vexatum illud. Tío de piv ev Kapòs alon, quod protulit L. C. V. Diss. de Schol. in Hom. ined. p. 97. 'Aλxaïos μèv ó éπiypaμiματοποιὸς ἐγκέφαλον ἤκουσεν.Αρχίλοχος δὲ, τιμῶμαι αὐτὸν ἐν μισθο φόρου καὶ τοῦ τυχόντος στρατιώτου μοίρα. Λυσανίας δὲ ὁ Κυρηναῖος, καὶ ̓Αριστοφάνης, καὶ ̓Αρίσταρχος, ἐν κηρὸς μοίρᾳ φασὶ λέγειν τὸν ποιητὴν, Δωρικώς μεταβαλόντα τὸ ἡ εἰς α. ท In hoc Scholio nullo modo licet Archilochi nomen in Aristarchi mutare. Quid ergo? An Archilochus ex hoc loco inter Homeri interpretes referetur? Minime vero. Ipse contentus est ea gloria ut, cujus carminis primus auctor fuerit, in eo perfectissimus judicetur : Grammatici laudem sibi non magnopere expetendam putat. Ne multa, rem sic intellige: Quemadmodum Schol. ex Alcæi imitatione (de qua v. T. H. ad Aristoph. Plut. p. 7.) elicuit, quam ille in Homero lectionem probasset, sic etiam ex Archilochi quodam versu, quam ille Homerici loci interpretationem secutus esset, collegit. Archilochi versum conservavit Schol. Plat. MS."

ii.

« Notandus est Suidæ locus: Εν Καρὸς εἶπετο τάξει· ἀντὶ τοῦ ἐμισθοφόρει, ἐπειδὴ πρῶτοι Κάρες ἐμισθοφόρησαν. Verba ex aliquo poeta depromta sunt." Sic scripsi in Class. Journ. xxvi. p. 394. Sed T. H. ad Aristoph. Plut. p. 7. notat "Juliani esse verba Or. 56. C.” Locus est hic : Τὸ δὲ ἡμέτερον· οὕτω γὰρ καλεῖν ἄξιον· † ὅπως 'Ρωμαίων βίᾳ καὶ οὐ γνώμῃ ξυνηκολούθησεν, ἐοικὸς ἐπικούροις καὶ μισθοφόροις, ἐν Καρὸς εἶπετο τάξει καὶ σχήματι. Utrum vero Julianus ad poetam aliquem respexerit, an versus hexametri finem ex tempore fuderit, Ev Kapòs eineтo Táže, viderint alii.

xai

"Schol. Aristoph. Nub. 109.: Paσravoús of μèv iππOUS, oi de ὄρνεα. *Ενιοι δὲ ἵππους χάραγμα ἔχοντας φασιανοῦ, ὡς ἀλεκτρυόνος-οἱ δὲ περὶ ̓Αρχίλοχον, ὀρνίθων γένος. Οἱ περὶ ̓Αρχίλοχον solito idiotismo Grecorum pro Αρχίλοχος, apud quem Φασιανός notum avis genus indicat." Liebelius ad Archilochi Reliq. p. 256. Vide nov. Thes. Gr. L. p. ccxciv. b. Sed Archilochi nomen in Aristarchi mutandum est. "Locus, in quo Archilochi nomen laborat, est ap. Schol. Aristoph. ad Nub. 109. et Suidam, qui Scholiasten descripsit, v. Paσiavol. Hic non dicam Archilochus, sed ne interpretes quidem Archilochi locum inveniant. Neque enim illorum erat dicere, quid Pariavol apud Aristoph., equosne an aves, significent, sed Aristarchi, qui Aristophanem commentariis illustravit. Scribendum igitur, oi dè repì 'Aploτapxov." Rulink. Præfat. ad. περὶ Hesych. p. vii.

SIMONIDIS Fragm. cxvi. p. 405. Σιμωνίδης περὶ Αἰτύλου. Vide quæ scripsi in Class. Journ. xxvi. p. 387. Doctissimus auctor articuli in Class. Journ. xxviii. p. 360. cui titulus Cura posteriores, hæc notavit:-" BARKERUS ait nescire se Tegì Barúλou, an περὶ Αἰτύλου, in Apostolio legatur. Περὶ Αἰτύλου legitur.” Apostol, Cent. 15. Adag. 97. legit, "Olev Zavions Tepi AiTúλou pholy outws. An Túλou? de quo vid. Suid." Godofr. Olearii Notæ ad Suid. p. 288.De Sipylo autem vide Olearium 1. c. p. 299.

THEOGNIS v. 1097., Вpóyxor å opptas. Vide nostra in Class, Journ. xxvi. p. 391. "Dubitare non debuit vit doctissimus de mente SCHEFERI, qui conjecit legendum Bpóxxov: recte de nominis forma dubitavit. Sed nec credo cum Brunckio versum fuisse ἀκέφαλον. Βρόχον quidem non scr bebant, sed forte vox legentis Tx ita hærebat, ut syllaba ßpó produceretur." Auctor articuli, cui titulus Cura posteriores in Class. Journ. xxviii. p. 360. “Bpóxov SCHEFERO ad Schol. Apollon. R. T. ii. p. 137. mutandum videtur in ßpóxxov, sed HERMANNUS in novo de Metr. Gr. et Rom. opere p. 60. ob arseos vim et accentum excusat." Fr. Tr. Friedmanni de Media Syllaba Pentametri Gr. p. 357.'

Thetfordia, Mau xx. 1817.

E. H. BARKER..

1

BIBLIOGRAPHY.

Prices of some articles, at the recent sale of Count M'Carthy's Library, in Paris—

1

Anthologia Græca, 4to Flor. 1494. 1000f.

Apollonii Rhodii Argon., 4to Flor. 1496. 1755f.

Ciceronis Officia, Mogunt., 1465, 800f.

1466. 1190f.

Euripides, Barnes, fol. Camb. 1694. 1800f.

Psalmorum Codex, fol. Mogunt. 1457. 12,000f.

1459. 3,350f.

Quintiliani Inst. Orat. fol. Ven. 1471. 1515f.
Virgilius, fol. 1472. 2440f.
Xenophon, 5 vols. 8vo Oxon. 1703. 1.

t

p. 1960f.

Cyrop, and Anab. fol. Oxon. 1727. and 1735. I. p. 2,550f.

1 In Class, Journ. xxviii. p, 287. not. i. pro voc, quupoírnors lege, rox σ. Alciphron iii. 61., Αλλ ̓ ἐγὼ μὲν ἐν ταπεινῷ τῷ σχήματι τὴν πατρῴαν ἀποβαλὼν αὐτίαν, ἀγαπῶ τῇ γαστρὶ τὴν ἀναγκαίαν πλησμονὴν ἐκπορίζων.

66 Scriptum opiv. Potest et exop¡Cóμevor, ut supra.” Bergler." Quem locum Alciphronis alium in mente habuerit Berglerus, non habeo dicere. Ad sen. sum similis est Lib. i. Εp. 15., 'Αγαπητῶς ἐκπορίζοντα, non ἐκποριζόμενον.” Wagner. Berglero dubio procul in animo erat locus, qui legitur in L. i. Ep. 5., Eya di ἀγαπῶ τὴν τῶν ἀναγκαίων εὐπορίαν ἐκ τῆς καθημερινῆς ἐργασίας τῶν χειρῶν ποριζόμενος. Ibi enim in nota Berglerus habet, ixTopCóuevos, tanquani si sic suo in textu edidisset, cum revera ibi legatur operos. Quid igitur de hac re statuendum est? Utrum ποριζόμενος, typotheta culpa, pro ἐκποριζόμενος in Bergleri, deinde in Wagneri irrepsit textum? An Berglerus ipse in nota ixяopóμevos negligenter pro #opómeros scripsit, deinde vero in nota ad L. iii. 61. suum errorem repetiit? Mihi videtur in textu pro ποριζόμενος reponendum ἐκποριζόμενος, ut ἐκπορίζων in L. iii. 61. Ut ut sit, vulgata tamen lectio satis proba est; nam e Xenophontis Econ. xi. 10. Berglerus affert: Πολλοὶ δ ̓ ἀγαπῶσιν, ἢν δύνωνται τὰ ἑαυτοῖς ἀρκοῦντα πορίζεσθαι. V, Lex. Χenoph. v. Πορίζεσθαι,

221

ON THE

SAPPHIC AND ALCAIC METRES.

I

Part III. [Continued from No. XXIX. p. 115.]

WILL pass now to the subject of Hiatus. It has been well observed by some, who have preceded me in this inquiry, that it by no means follows, that the same licence, which is allowed to one species of metre, may be extended to all others. In particular, I believe that a hiatus is only admissible in the dactylic feet of the Sapphic verse, and not in the trochaic. The remains of the Sapphic metre in Greek are so few, that it is unsafe to establish any point upon their authority alone. As far, however, as their authority extends, they afford no example of a hiatus in the trochaic feet, but one in the dactylic, as, palvoμas aπVOUS. Many books too give Zanpoi adix, but probably the better reading is with an elision Σáng άdixŋ. In another metre of Sappho, but which is also dactylic, we find two hiatuses in one line, as ws γλυκύμαλον ἐρεύθεται ἄκρῳ ἐπ ̓ ἴσδῳ. Alcæus too in the choriambic metre, which is allied to the dactylic, admits a hiatus, as

*Αδ ̓ ὥρα χαλεπὰ, πάντα δὲ διψῇ ὑπὸ κεύματος.

I do not know any example of a hiatus in the middle dactyl of the Sapphic colon, but Catullus, who probably imitated some Greek model, affords several instances of a hiatus in the dactylic foot of his hendecasyllables, as

Te in circō, tě in omnibus libellis.
Essem, te, mi ămice, quæritando.
Uno in lectulo ĕrudituli ambo.
Malè est meherculě, et laboriosē.

Carm. 53. v. 4.

Ib. v. 32.

55. v. 7.

36. v. 2.

As the hiatus in the preceding instances is contrary to the practice of the Latin language, which elides long and short vowels without distinction, we may be sure that Catullus employed it in affectation of the Greek manner. Virgil abounds with similar licences chiefly in Greek proper names, but not exclusively. There is an instance in Catullus, and, I believe, but one, of a hiatus after a short vowel, as

O factum mălě! O miselle Passer! 3. v. 16.
and this may be defended, like Virgil's,
NO. XXX.
CI. JI.

VOL. XV.