ΚΛ. "ΑΝΑΞ φεριστε, μαλθακών σ' άγαν τρόπων

οίκτου τ' ακερδούς τούδε παύσασθαι χρέων.
φέρ' ειπε, ποίον θήρα δέρκεται λέων
όσσοισι μειλίχοισιν ; ουχί τον βία
ευνών επεισπίπτοντα. τοϊς δ' ορειβάταις

άρκτοις τίνων δη χείρα λιχμάσθαι φίλον και και ου δήτ' εκείνων οί σφιν όμμάτων πάρος

σκύμνους άναρπάζουσιν. ή τίς εύχεται
κρυφίας έχιδνης δήγματ’ εκπεφευγέναι ;
ουχ ουπι νώτοις θείς ανιαρόν πόδα. 10
και μην πατούμενός γε το σμικρόν κάρα
σκώληξ προς οργήν αίρεται δάκνουσι δε
τυτθων αρωγοί θρεμμάτων πελειάδες.
συ δ' ου τοιούτος» αλλά σων επεί θρόνων
υψηλόφρων ωρέξατ' Ουόρκου βία,
γελών παρέστης ανδρί προσβλέποντι σε
στυγνώ προσώπων και ξυνωφρυωμένω.
άλλων δ' ύπαρχος κείνος, ουκ άναξ γεγώς,
παιδός πρόνοιαν έσχ’ όπως γένοιτ' άναξ,
το τ’ αυτός αυτού σπέρμα φιλότεκνος πατήρ 20
έσπευδεν αυξειν· συ δε φύσει τύραννος ών,
κάλλιστον υιόν παραλαβών θεού πάρα,
έπειτ' άτιμον εκβαλεϊν κατήνεσας
κλήρου πατρώου: κάρτα δυσφιλής πατήρ
έργοις έλεγχθείς. ουχ οράς πτηνών γένη
τρέφει νεοσσούς, ου φρενών επηβόλα.
και τους μέν έστι δεινόν εισιδείν στόμα

Yet, in protection of their tender ones,
Who hath not seen them (even with those wings
Which sometime they have used with fearful flight,)
Make war with him that climb'd unto their nest,
Offering their own lives in their young's defence ?
For shame, my liege, make them your precedent !
Were it not pity, that this goodly boy
Should lose his birthright by his father's fault,
And long hereafter say unto his child,-
What my great-grandfather and grandsire got,
My careless father fondly gave away?-
Ah, what a shame were this! Look on the boy;
And let his manly face, which promiseth
Successful fortune, steel thy melting heart,
To hold thine own, and leave thine own with him.

βροτών: όμως δε νεογόνοις βλαστήμασι τίς ουκ αμύνοντ' είδεν, ηνίκα πτερούς, οις πρίν γε φοβερόν ήρεν εις φύγης δρόμον, 30 τούτοισιν ουκ άλλοισιν εξωπλισμένα, αναβάντι λεχέων φιλτάτων εφ' αρπαγήν μάχην ξυνήψεν ανδρι, κούκ ανήνατο θανάτου πρίασθαι των νέων σωτηρίαν ; αισχύνομαι σε, δέσποθ', ώδε μαλθακόν ορών· τί τούτων ουκ εμιμήσω φύσιν; ου δεινόν άν γένοιτο, τον νεανίαν τον καλλίμορφον τόνδε πατρός oύνεκα θρόνων παλαιών εκπεσείν, κάπειτα δη υιον φυτεύσανθ', ώδε νιν προσέννεπειν 40 Α πατρός αμού πατέρες έκτήσαντό μοι, πατήρ άβούλως κάμελώς απώλεσεν ;όνειδος ουκ ανεκτόν· εία, πρόσβαλε σον όμμα παιδί, και τόδ' ανδρεία φλέγον δερχθείς πρόσωπον, όλβίου μάντιν τύχης, δειλόν θρασύνου και παροξύνου κέαρ, σώζειν τα νύν παρόντα, και σεσωσμένων τον παίδα τόνδε δεσπότην λιπείν θανών.

KING RICHARD II. Act. 2. Sc. 1. METHINKS I am a prophet new inspir'd; And thus, expiring, do foretel of him :His rash fierce blaze of riot cannot last; For violent fires soon burn out themselves : Small showers last long, but sudden storms are short; He tires betimes, that spurs too fast betimes ; With eager feeding, food doth choke the feeder : Light vanity, insatiate cormorant, Consuming means, soon preys upon itself. The royal throne of kings, this scepter'd isle, This earth of majesty, this seat of Mars, This other Eden, demi-paradise ; This fortress, built by nature for herself, Against infection and the hand of war; This happy breed of men, this little world, This precious stone set in the silver sea, Which serves it in the office of a wall, Or as a moat defensive to a house, Against the envy of less happier lands; This blessed plot, this earth, this realm, this England, This nurse, this teeming womb of royal kings, Fear'd by their breed, and famous for their birth,

MANTIΣ δοκώ μοι προς θεών ώρμημένος αρμοί γενέσθαι και τάδ' ώς θανούμενος λέγοιμ’ αν αυτόν, οι προβήσεται τύχης. ουκ έσθ' όπως ποθ' ηδε θερμάνους ύβρις δαρόν χρόνον λάμψειεν· ως αυτόσσυτον φιλεί βίαιον πύρ μαραίνεσθαι τάχα χρονία ψακάς μέν έσθ', ο δ' εξαίφνης βρέμων τυφώς βραχύς πέφυκεν ευθέως δέ τις απείπεν, δς τα πρώτ' επείγεται λίαν, και μην λίχνον τιν' η βορά διώλεσεν 10 υπερφυώς έσθοντα: κάφειδής πόρων χλιδή ματαία, παμφάγου λάρου δίκην, ίδιον τελευτώσ' αυτόχειρ δάπτει δέμας. ή δεινά πάσχει, κοιράνων σεμνός θρόνος, χθονός μεγίστης τήσδ' υπέρτατον σέβας: "Άρεως γάρ ήδ' έδρασμα, δευτέρα δ' έφυ μακάρων τε νησος δαιμόνων τ' αναστροφή, φύσεώς θ' υπαι φρούρημα πυργωθεν, νόσου έρυμα γενέσθαι πολεμίας τε δεξιάς. άνθος δε θνητών τούτο, κάν σμικρώ το παν, 20 άπερ λίθος τις, αργυρηλάτου πέριξ κείται θαλάσσης σφενδόνη κυκλούμενον. η δ' αντί τείχους τήδε γη καθίσταται σωτηρίου τε δώμασιν τάφρου, πόλεων ήσσον μακαρίων ώστ' αμύνεσθαι φθόνον: και μην Βρετάννης γης τόδ' ευδαιμον πέδον, τροφός τε και βρύουσα γενναίων έφυ νηδύς τυράννων» οι δε, περίφοβον κλέος

v. 17. Each. Εum. 23. ν. 22. Εur. Ηipp. 865.