30

ἄφθιτον αλάστορ ̓ οὐδὲν ἧσσον, ἤ τινα τυραννικαῖς μόναρχον ὀγκοῦσθαι χλιδαῖς. ΒΡ. Φθόνος μὲν οὐδεὶς ὡς φιλεῖς μ' ἐτητύμως, οὐδ ̓ ἄσκοπος φρὴν, ὧν θέλεις με δρᾷν, πάνυ ὅπως δὲ κἀγὼ ταῦτα καὶ τούτους χρόνους ἐν φρεσὶν ἐνώμων, σοὶ μεθύστερον φράσω· ἀλλ ̓ ἔα τὸ νῦν γε, μηδὲ, σ ̓ αἰτοῦμαι φίλως, ὀργάς τι μᾶλλόν μοι παροξύνῃς ἔτι. ὅσον μὲν οὖν εἴρηκας, ἐννοήσομαι,

εἰ δ ̓ αὖτ ̓ ἔχεις τί μοι πλέον, κλύων τάδε
ἀνέξομαι, καὶ καιρὸν εὐλαβήσομαι
τοιαῦτ ̓ ἀκούειν κἀνταμείψασθαι πάλιν.

40

1847.]

ΕΞ. ΕΩΣ μὲν ἔξω χεὶρ μάχας ὡπλισμένη
σπεύδει, πρόβουλος τἄνδον εὖ τίθησι φρήν.
τὸ γὰρ κρατεῖν, ὑψηλὰ καὶ μέρη μέσα
μείω τε τῶνδ ̓ ἔχον περ, ὧδ ̓ ὡρισμένον
ὅμως ξυναινεῖ ξύμβασιν μίαν τινὰ,
ὅ γ' εἰς τελείαν ἐξέβη συμφωνίαν
αὐτόματον εὐάρμοστον, ὡς ἡ μουσική.
ΚΑΝ καλῶς ἔλεξας· τοίγαρ ἀνθρώπων γένει
ἄλλοισιν ἄλλα διανέμει θεὸς τέλη,
κινῶν ἀεὶ τὴν πεῖραν, ᾗ προσάπτεται
σκοπός τις ἡμῖν, οὗ στοχάζεσθαι χρεών,
πειθαρχία· τοιαῦτα γὰρ πονεῖ γένος
ξουθῶν μελισσών, αἳ φύσεως κατ ̓ ἐντολὴν
εὔτακτον ἀρχὴν ἐκδιδάσκουσιν πόλιν·

10

They have a king, and officers of sorts:
Where some, like magistrates, correct at home;
Others, like merchants, venture trade abroad;
Others, like soldiers, armed in their stings,
Make boot upon the summer's velvet buds;
Which pillage they with merry march bring home
To the tent-royal of their emperor:
Who, busied in his majesty, surveys

The singing masons building roofs of gold;
The civil citizens kneading up the honey;
The poor mechanic porters crowding in
Their heavy burdens at his narrow gate;
The sad-eyed justice, with his surly hum,
Delivering o'er to executors pale
The lazy yawning drone. I this infer,-
That many things, having full reference
To one concent, may work contrariously;
As many arrows, loosed several ways,
Fly to one mark;

As many several ways meet in one town;
As
fresh streams run in one self sea;
many
As many lines close in the dial's centre;
So may a thousand actions, once afoot,
End in one purpose, and be all well borne
Without defeat.

βασιλεὺς γὰρ αὐταῖς ἐστὶ, καὶ πλῆθος τελῶν· ὧν αἱ μὲν, ὡς ἄρχοντες, ἀπλακήματα οἴκοι κολάζουσ', αἱ δὲ παντόλμοις πτεροῖς ζητοῦσιν ἔξω κέρδος, ὥσπερ ἔμποροι· αἱ δ ̓, ὡς στρατός, κέντροισιν ἐξηρτυμέναι, κάλυκας λεηλατοῦσι μαλθακὰς θέρους, ἃ δὴ φέρουσαι κλέμματ ̓ εἰς τυραννικὸν ἄνακτος ἀναχωροῦσι περιχαρεῖς δόμον. οὗτος δὲ, βασιλίκ ̓ ἀμφεπών, ἐπισκοπεῖ στέγη φιλῳδοὺς τέκτονας χρυσήλατα πλάσσοντας, ἀστούς θ ̓ ἡδὺ μάσσοντας μέλι, καὶ φορταγωγοὺς ἀθλίους τὰ δύσφορα ἄχθη ξυναθροίζοντας εἰς στενὰς πύλας, καὶ σμερδνὰ συρίζοντα, γοργωπὸν κριτὴν, κηφῆν ̓ ὃς ὠχροῖς παραδίδωσι δημίοις ὑπ ̓ ἀργίας χαίνοντ ̓ ἀφ ̓ ὧν λογίζομαι, ὥς ἐστιν ἐλθεῖν πολλὰ δὴ πρὸς ἓν τέλος, ἐναντίαις ὁδοῖς περ ἐξειργασμένα.

ὡς ἀλλόθεν γὰρ ἄλλα τυγχάνει σκοποῦ ἑνὸς βέλη ῥιφθέντα πολλὰ, καὶ στίβοι πολλοὶ ξυνῆλθον ἓν κατ ̓ ἄστυ, καὶ ῥοαὶ πολλαὶ θάλασσαν εἰς μίαν ῥέουσι, καὶ πολλαὶ ξυνάπτουσ ̓ ἐν μέσῳ γραμμαὶ κύκλῳ. οὕτως ἀνήριθμ ̓ ἔργ ̓, ἅπαξ κινούμενα,

εἰς ἓν προβαίνοι κοὐκ ἄνευ νίκης ταχ ̓ ἄν.

20

30

HAMLET. ACT 1. Sc. 2.

Qu. GOOD Hamlet, cast thy nighted colour off, And let thine eye look like a friend on Denmark. Do not for ever with thy vailed lids

Seek for thy noble father in the dust:

Thou know'st, 'tis common; all that live must die, Passing through nature to eternity.

Ham. Ay, madam, it is common.

Qu.

If it be,

Why seems it so particular with thee?

Ham. Seems, madam! nay, it is; I know not seems.

'Tis not alone my inky cloak, good mother,

Nor customary suits of solemn black,

Nor windy suspiration of forced breath,
No, nor the fruitful river in the eye,
Nor the dejected haviour of the visage,
Together with all forms, modes, shews of grief,
That can denote me truly: these, indeed, seem,
For they are actions that a man might play:
But I have that within which passeth shew;
These, but the trappings and the suits of woe.

King. 'Tis sweet and commendable in your nature,
Hamlet,

To give these mourning duties to your father:

ΑΝΑΣ. Ουκ εία, τέκνον, σχῆμ ̓ ἀποῤῥίψας τόδε ὀρφναῖον, εὔνους τῇδε προσβαλεῖς χθονὶ σὸν ὄμμα; πῶς δέ σε ξυνηρεφεῖ χρεὼν βλεφάρῳ κράτιστον πατέρα μαστεύειν ἀεὶ ὧδ ἐν κόνει γῆς; οἶσθα γὰρ, κοινὸν τόδε· πᾶσιν βροτοῖς τοι κατθανεῖν ὀφείλεται, οἷς γ ̓ ἐστὶ τἀνθάδ ̓ οἶμος εἰς τἀκεῖ φέρων ΑΜΒΛ. καὶ δὴ τόδ ̓ ἐστὶ κοινόν.

ΑΝΑΣ.

εἰ δ ̓ οὕτως ἔχει,

τί σοὶ τοσόνδε δῆθ ̓ ὑπερφυές δοκεῖ;

ΑΜΒΛ. ἀλλ ̓ ἔστι τοῦτο, κοὐ δοκεῖ μόνον, γύναι 10 ὡς τοῦτ ̓ ἔγωγε τοὔπος οὐκ ἐπίσταμαι. ὦ φιλτάτη μοι μῆτερ, οὐ μόνον τόδε φᾶρος κέλαινον, οὔτε τῶν μελαμπέπλων νόμιμος ἐν ἀνθρώποισιν εἱμάτων χλιδή, οὐ δείν ̓ ἐπακτοῦ πνεύματος φυσήματα, οὔτ ̓ αὖ δι ̓ ὄσσων ἀφθόνως δακρυῤῥοοῦν νᾶμ', οὐ σκυθρωπὸς ὀμμάτων κατάστασις, εἴδη θ ̓ ὅσ ̓ ἐστὶ καὶ τρόποι λύπης ὁμοῦ, οὐκ ἄν μ ̓ ὁποῖος εἰμι δείξειαν σαφῶς. τὸ μὲν δοκεῖν γε, φήμ ̓ ἐγώ, τούτοις ἔνι, 20 οἷς καὶ κακῶν ἄπειρος ἀσκοίη τις ἄν. κρείσσον δ' ἔχω τι κἄτι τῶν ὁρωμένων· ταῦτ ̓ ἐστὶν ἄλγους σχῆμα καὶ κόσμος μόνον. ΑΝΑΞ. Ἁμβλήτι, αἰνῶ μέν σε τῆς προθυμίας, ὃς πατρὶ τιμὰς τάσδε τῷ τεθνηκότι

1 Cf. Eur. Med. 1197: Οὔτ ̓ ὀμμάτων γὰρ δῆλος ἦν κατάστασις, * Cf. Soph. Trach. 590 : ὡς τὸ μὲν δοκεῖν | ἔνεστι, κ. τ. λ.